Εντάξει. Κάλος ο Nick Cave (πολύ καλός μάλιστα), καλά και τα συγκροτήματα του ενός hit (και του ακραιφνούς, μυστήριου airplay) που κάνουν sold out για λόγους που κανείς πλέον δε μπορεί να κατανοήσει, αλλά η απουσία κόσμου από τα live της πόλης νομίζω πρέπει να προβληματίσει τους πάντες και φυσικά πρώτα απ’όλους, εμάς τους ίδιους, το κοινό. Όπως και να’χει, λίγες μέρες μετά το χαμό στο Tae kwon do, τρία (3!) συγκροτήματα στην Αθήνα δε μπόρεσαν να μαζέψουν περισσότερους από τους παρκαδόρους της συναυλίας της Πέμπτης. Η βραδιά παρ’όλαυτα κύλισε όμορφα και έδωσε αρκετά απ’όσα θα περιμέναμε.

Τη συναυλία και τον λίγο κόσμο που βρισκόταν στις 21.30 στην Death Disco, ανέλαβαν να ζεστάνουν οι εξαιρετικοί Echo Train. Ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπαμε ζωντανά και οι εντυπώσεις που μας άφησαν από τα 35 περίπου λεπτά του live τους ήταν πολύ καλές. Η εντυπωσιακή φωνή της Ren χρωματίζει τον ψυχεδελικό ήχο της πολύ δεμένης μπάντας ενώ οι εναλλαγές στο ρυθμό δίνουν μια έντονη prog μορφή στο συνολικό πλαίσιο κίνησης του ήχου τους. Ακούσαμε πέντε τραγούδια με εναρκτήριο το Wolf. Ακολούθησε το φοβερό (και με συνεχείς εναλλαγές) Portland που μου άρεσε περισσότερο από τη στούντιο εκτέλεση, με τα πλήκτρα του Θάνου Καραγιάννη να ξεχωρίζουν. Η κιθάρα του Greggy K πήρε φωτιά, η συνεργασία με το Σπύρο Βαλκανιώτη στο μπάσο ήταν άψογη και η μπάντα απέδειξε ότι είναι από τις καλύτερες του είδους στην Ελλάδα. Πανέμορφο και σε λίγο διαφορετικό, λίγο πιο pop στυλ, το Ryuu. Στο Mars (επειδή πρέπει να είναι νέο κομμάτι δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για τον τίτλο) αναδείχθηκε η δύναμη του Δ. Παναγιωτίδη στα τύμπανα, ενώ έκλεισαν το set με το Saints.

Λίγο μετά τις 22.10, ο ξυπόλητος και με την κουκούλα του φούτερ μόνιμα στο κεφάλι, Καναδός Raised By Swans (aka Eric Howden) εμφανίστηκε στη σκηνή με τη συνοδεία της κιθάρας του και μας κράτησε συντροφιά για περίπου 45 λεπτά. Δε μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα, τουλάχιστον από το κομμάτι της ζωντανής απόδοσης των συνθέσεων του. Ήταν αρκετά μονότονος, με ελάχιστες αυξομειώσεις στη φωνή του, πράγμα που από ένα σημείο και μετά με κούρασε. Οι συνθέσεις αυτές καθ’αυτές παρουσιάζουν ενδιαφέρον (ορισμένες μάλιστα είναι εξαιρετικές) αλλά χρειαζόταν κάτι παραπάνω κατά την άποψη μου. Πάντως σα καλλιτέχνης είναι σαφώς αξιόλογος και φυσικά δε περιμένει εμένα να το πω αυτό. Έχει ήδη τρία άλμπουμ στο ενεργητικό του, προχωράει για το τέταρτο και μετρά συμμετοχές σε soundtracks ταινιών. Πολύ όμορφο το Depth Charges όπου στράφηκε προς τα πλήκτρα πού είχε δίπλα του, αφήνοντας για λίγο την κιθάρα. Το κομμάτι είναι από το Öxnadalur (2014) που είναι επηρεασμένο καθ’ολοκληρίαν από τη Βόρεια Ισλανδία όπου πέρασε ένα διάστημα της ζωής του. Όταν το set του έφτανε προς το τέλος, άρχισε να μας λέει ότι “θα σας παίξω ένα τελευταίο τραγούδι”. Αυτά τελικά ήταν μπόλικα -άλλωστε και ο ίδιος είπε ότι του αρέσει πολύ να παίζει live- και αποδείχθηκαν τα πλέον ενδιαφέροντα και “ζωντανά” . Κορυφαίο όλων το Longer Shadows, Shorter Days (φοβερό, τι κρίμα να μην το ακούσουμε παιγμένο από περισσότερους μουσικούς!) και το Secret Garden S.C, και τα δυο από το δεύτερο άλμπουμ του, το No Ghostless Place του 2010.

Λίγο πριν τις 23.00 μας αποχαιρέτησε εν μέσω χειροκροτημάτων.

Οι 2 καλλιτέχνιδες των Midas Fall, ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 23.10. Οι Elisabeth Heaton και η Rowan Burn ήταν ξανά για live στην Αθήνα, την οποία μας είπαν ότι αγαπούν πολύ ("Ωραίο φαγητό! Ωραίος κόσμος! Good Times!"). Για να είμαι ειλικρινής μια αρχική παγωμάρα την ένιωσα γιατί υπέθετα (ή είχα τη λανθασμένη εντύπωση από φωτογραφίες στο internet και παλαιότερα live) ότι θα βλέπαμε full band. Ήταν “κάπως” να έχεις εκεί μπροστά τα καλογυαλισμένα ντραμς και να μη τα χρησιμοποιεί κανείς.

Όπως και να’χει, οι 2 κοπέλες έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και η διάρκειας μίας ώρας συναυλία των Midas Fall κύλησε ομαλά. Ας πούμε.

Ξεκίνημα με το Bruise Pusher και γρήγορα γίνονται αντιληπτά κάποια πράγματα. Πρώτον: Η φωνάρα της Elisabeth είναι ακόμα όσο καλή τη θυμόμαστε από τα live του παρελθόντος και την ξέρουμε από τους δίσκους. Δεύτερον: Η άνευ μπάντας απόδοση των τραγουδιών δύσκολα θα συνεπάρει τους λιγότερους από 80 θεατές. Όπως και να το κάνεις, η έλλειψη μπάντας εκτός από το οπτικό κομμάτι (και το feeling που σου βγάζει) κοστίζει πολύ και στο μουσικό κομμάτι. Κάτι που επιβεβαιώθηκε απόλυτα και στην τέταρτη κατά σειρά σύνθεση, το εκπληκτικό Nautical Song. Όμορφο, δυναμικό, έντονα συγκινησιακό, όμως γυμνό ηχητικά. Flat ήχος και πώς να μην είναι όταν τίποτα προ-ηχογραφημένο δε μπορεί να δώσει τη ζεστασιά του ζωντανού μπάσου και των τυμπάνων. Και πέραν όλων, αν δε δεις το ντράμερ να ιδρώνει, δεν “γεμίζει ήχους” το αυτί σου. Επειδή στο κομμάτι του full band θέματος στάθηκα πολύ, δε θέλω να τις αδικήσω. Είχαν μαζί και ένα πιατίνι καθώς και ένα μικρό τύμπανο που χρησιμοποίησαν σε κάποια τραγούδια. Αυτά θεωρώ πως έδωσαν άλλο ενδιαφέρον στα κομμάτια και ζέσταναν τον -σε αρκετές στιγμές- μονότονα "οξύ" ήχο τους.

Στο encore τους φυσικά δε γινόταν να λείπει το καταπληκτικό Moviescreens, το οποίο είναι από τα ομορφότερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. Στη μία ώρα, με το Dust and Bone, η συναυλία έφτασε στο τέλος της. Ο κόσμος χειροκρότησε θερμά, σίγουρα θα θέλαμε να παίξουν περισσότερο αλλά πιστεύω ότι αυτό που όλοι περιμένουν είναι την επόμενη φορά να έρθουν με ολοκληρωμένη μπάντα. Ακούσαμε αρκετά καινούρια τραγούδια -ένδειξη οτι ετοιμάζουν νέο δίσκο- οπότε την ευκαιρία στη νέα τουρνέ τους θα την έχουν, αφού η Αθήνα πάντα τους καλοδέχεται (έστω αυτοί οι λίγοι).

Δείτε την εκτέλεση του Movie screens:

Το set των Midas Fall ήταν:

1. Bruise Pusher 2. BPD 3. Borders 4. Nautical song 5. Howling at the Clouds 6. Fluorescent Lights 7. Awake 8. Glue 9. Unravelling King 10. Evaporate 11. Soveraine 12. Moviescreens 13. Dust and Bone.

Φωτογραφίες / video: v_era