Από την πρώτη μέρα ανακοίνωσης της έλευσης των Motorpsycho στην Ελλάδα, η συναυλία είχε «σημειωθεί» στο μυαλό μου σαν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες της χρονιάς. Λίγο το ότι πρόκειται για μία μπάντα με πολυετή και βαρβάτη πορεία, λίγο το ότι κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια τα -ίσως- καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους και αρκετά το γεγονός ότι δεν τους είχα ξαναδεί, όλα μαζί έφτιαχναν ένα σκηνικό, άξιο να το περιμένεις με αδημονία. Φυσικά οι Νορβηγοί φρόντισαν να με δικαιώσουν, παρουσιάζοντας ένα μοναδικό θέαμα, που νομίζω κέρδισε τους πάντες, (ακόμα και αν αυτοί που παραβρέθηκαν ήταν πολύ λιγότεροι του αναμενόμενου): ορκισμένους οπαδούς, απλούς μουσικόφιλους ή και αυτούς τους -λίγους υποθέτω- που είδαν φως και μπήκαν.
Το μενού είχε και warm-up και ως πάγια αρχή μας, φροντίσαμε να είμαστε εκεί, για να τιμήσουμε τα opening συγκροτήματα αλλά και για να μπούμε στο κλίμα. Πότε δε κατάλαβα αυτούς που λένε: “Δε με ενδιέφεραν οι τάδε, εγώ πήγα κατευθείαν στο κυρίως τάδε όνομα”. Θα το καταλάβαινα MONO σαν οικονομικό θέμα, αν σου επέβαλαν extra χρέωση για την επιπλέον μπάντα. Ας αφήσουμε όμως αυτή τη συζήτηση γιατί είναι μεγάλη και είναι θέμα άλλου κειμένου ίσως.

Dury Dava

Ξεκίνημα λοιπόν με τους Έλληνες Dury Dava, μπροστά σε περίπου 100 άτομα και ίσως λέω πολλά. Μία φρέσκια, πενταμελής μπάντα, για την οποία είχα ακούσει πολλά και την οποία θα έβλεπα -επίσης- για πρώτη φορά, όποτε το αίσθημα της έκπληξης για κάτι πρωτόγνωρο ήταν και εδώ έντονο. Ο ήχος τους κινείται μεταξύ νέο-ψυχεδέλειας και kraut rock, μπολιασμένος όμως με στοιχεία από folk (μπουζούκι, κλαρίνο κλπ), αλλά και post rock. Στα 6 κομμάτια που μας παρουσίασαν, το κοινό βρέθηκε μπροστά σε ένα πολύ δεμένο σύνολο που πραγματικά έδινε την εικόνα (και έβγαζε τον ήχο) μιας αρκετά εμπειρότερης μπάντας, από μία με μόλις ένα LP που είναι οι DD. Πολύ ένταση και άψογη επικοινωνία επί σκηνής. Παράλληλα, νομίζω πως ήταν πολύ προσεγμένο το κομμάτι του φωτισμού, δημιουργώντας σκοτεινή, μεθυστική ατμόσφαιρα, ταιριαστή στο ύφος τους. Βέβαια με αυτό δε θα συμφωνήσει η v_era και οι υπόλοιποι φωτογράφοι που δεινοπάθησαν για να βγάλουν ένα φωτεινό, καθαρό, πλάνο. Τα κομμάτια που με εντυπωσίασαν ήταν:
- Το εναρκτήριο Αφρική, ένας kraut δυναμίτης που ορθώς μπήκε και πρώτο στο δίσκο τους, μιας σε μπάζει κατευθείαν στο νόημα.
-Το Τρίπτυχο, ένα folk-ίζον παραλήρημα με το μπουζούκι και το κλαρίνο να εναλλάσσονται στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και όλα αυτά πάνω σε ένα jazzy χαλί που σύντομα krautίζει με μεθυστικό ρυθμό. Κομμάτι-Λατρεία.
Βέβαια, και αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό, ο ελληνικός στίχος δεν μου πολυταιριάζει στο συγκεκριμένο είδος (γενικά, όχι στους Dury Dava ειδικά). Δε νομίζω καν ότι χρειάζεται φωνητικά ο ήχος τους μεταξύ μας, αλλά αυτό ξαναλέω είναι δική μου σκέψη και προτίμηση. Στο χτεσινό live μάλιστα, ίσως να υπήρχε πρόβλημα στο μικρόφωνο του τραγουδιστή αλλά συχνά δεν καταλάβαινα τι έλεγαν οι στίχοι. Έτσι, ψιλοακυρώνεις όμως και το λόγο του να τραγουδάς στα ελληνικά (το να σε καταλαβαίνουν όλοι δηλαδή). Εύγε στους DD για την ενέργεια, τις ωραίες μουσικές και την καλή προθέρμανση που έκαναν στο κοινό που στο μεταξύ είχε αρχίσει να μαζεύεται (κάπως) στο Fuzz.

Set list
Αφρική,
Τρίπτυχο,
Ζούπα,
Αταξία,
Έλα Πάλι Να,
Ταρλάμπασι.

Motorpsycho

Λίγο πριν τις 10.00 το prog/space ταξίδι θα ξεκινούσε. Η 70ιλα που βγάζει η μπάντα είναι απίστευτη και φαίνεται σε όλα της, με πρώτο φυσικά την εμφάνιση της (ντύσιμο, μαλλιά, στυλ κλπ). Με το «καλησπέρα» δηλαδή, μπήκαμε σε ένα υπέροχο mood το οποίο θα διαρκούσε 2 ώρες περίπου.
Ο ήχος τους, στην live εκδοχή του έστω, είναι μια περίεργη μίξη blues, funk και Prog/space rock. Ο κόσμος (και εγώ μαζί) άλλοτε χοροπηδούσε ή λικνιζόταν ρυθμικά και άλλοτε έκανε headbanging, ένδειξη ότι οι τύποι σε μεταφέρουν από το ένα είδος στο άλλο χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι. Και όλα αυτά με μία απίστευτη χαλαρότητα και φυσικότητα, σε στυλ “μία ακόμα μέρα στη δουλειά”. Παράλληλα, δεν άφηναν κομμάτι που να μη το πειράξουν σε ακραίο βαθμό, εξαντλώντας το όρια του τζαμαρίσματος και των κιθαριστικών solos (όπως στα The Tower, Triggerman ας πούμε).
Επί σχεδόν 2 ώρες μας είχαν εκεί και μας κοπάναγαν χωρίς οίκτο. Αν και όλοι μας (όσοι δε τους είχαμε ξαναδεί έστω) ήμασταν υποψιασμένοι από τους δίσκους, δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα αντιμετώπιζα τέτοια ένταση και ηχητική έκρηξη, από το εναρκτήριο Υear Zero. Μία τεράστια σιδερένια μπάλα θόρυβου κατέστρεφε κάθε σημείο του venue παρασύροντας τους πάντες και τα πάντα. Τόσες ώρες μετά και ο ηχητικός πόλεμος (όπως στο εκπληκτικό Starhammer), ακόμα βουίζει στα αυτιά μου.
Ο Bent Sæther, έφτιαχνε με το μπάσο του (αν δε κάνω πολύ λάθος ήταν μπασοκιθάρα) και την σύμπραξη του εξαιρετικού νέου ντράμερ της μπάντας (Tomas Järmyr) ένα καταπληκτικό ρυθμικό χαλί, που αυξομείωνε το ρυθμό με εντυπωσιακό όσο και ανεπαίσθητο τρόπο. Πάνω σε αυτό, ο φίλος του -και συνιδρυτής πριν από 30 χρόνια παρακαλώ- της μπάντας, Hans Magnus έκανε αδιανόητα πράγματα στο παίξιμό του. Ένας βιρτουόζος τον οποίο για πολύ ώρα απλώς παρακολουθούσαμε να “ταλαιπωρεί’ μαγικά την κιθάρα του (τις δύο συγκεκριμένα, γιατί προς το τέλος άλλαξε κιθάρα). Όλα ήταν υπέροχα, με μία μόνο παρατήρηση. Ο ήχος στην κιθάρα είχε θεματάκι, για το μεγαλύτερο μέρος του set. Υπήρχε ένα γρατζούνισμα, που οκ, σίγουρα το ήθελαν οι ίδιοι, νομίζω όμως ότι ήταν σε βαθμό μεγαλύτερο του επιθυμητού, «πνίγοντας» ελαφρώς τη μελωδία. Τόσο που τα ντραμς συχνά απλώς τα έβλεπα, δεν τα άκουγα, παρά μόνο όταν η κιθάρα ήταν πιο χαλαρή ή σε μερικά ξεπετάγματα και φυσικά στο καταπληκτικό solo του ντράμερ στο τέλος (νομίζω στο You Lied) . Αυτό ισχύει για εμάς που ήμασταν στο κάγκελο μπροστά, ενδεχομένως πίσω να ήταν καλύτερα τα πράγματα.

Οι Motorpsycho είναι δάσκαλοι του συγκεκριμένου ήχου και την Παρασκευή παρέδωσαν ένα ακόμα μάθημα με την εκπληκτική απόδοση τους. Εκτός των άλλων, με συγκίνησε η σεμνότητα και η ευγένεια τους, χωρίς υπερβολές, αλλά με ουσία. Κρίμα που δεν τους βλέπουμε στα μέρη μας πιο συχνά, ελπίζω αυτό να αλλάξει στο μέλλον. Αν, πάντως, εμφανιστούν και αυτοί που κάνουν τα sold out στο Ηρώδειο κάποια μέρα, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα στον συναυλιακό τομέα και θα βλέπουμε περισσότερες μπάντες και συχνότερα.
Set List
Year Zero (Little Lucid Moments, 2007)
DreamHome (The Tower, 2017)
Triggerman (Black Hole/ Black Canvas, 2006)
On A Plate (Behind the Sun, 2014)
Greener (Blissart, 1996)
August (Still Life With Eggplant, 2013)
The Tower (The Tower, 2017)
Starhammer (Heavy Metal Fruit, 2010)
Mountain (Mountain EP, 1993)/Into the Sun (Angels and Demons at Play, 1997)
Psychotzar (The Crucible, 2019)
You Lied (Angels and Demons at Play, 1997)

Photos/Videos: v_era