Ωραίο βράδυ αυτό του Σαββάτου στο Αν Club. Αρκετά τα σημαντικά που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό στο αγαπημένο υπόγειο των Εξαρχείων, με τελευταία δυνατή ανάμνηση αυτή των Sad Lovers and Giants τον περασμένο Μάρτιο. Αυτή η ανάμνηση, ξαναζωντάνεψε με το live των The Monochrome Set. Μπάντες με μπόλικες ομοιότητες, αφού μεσουρανούσαν την ίδια εποχή περίπου (δεκαετία 1978 -1988), με αρκετά ανάλογο μουσικό ύφος. Όπως και οι Lovers έτσι και οι Monochrome κατάφεραν να μας φέρουν στο μυαλό γλυκές new wave/post punk μουσικές και αρκετή μελαγχολία.
Η μεγάλη διαφορά των δύο συναυλιών ήταν βέβαια η προσέλευση, καθώς οι Lovers είχαν 2 μέρες γεμάτο Αν, ενώ στη συναυλία του Σαββάτου δεν ήμασταν πάνω από 100 άτομα. Αποδείχτηκε όμως ότι τόσοι “χρειάζονταν” για να ζήσουμε ένα φοβερό βράδυ, ένα πάρτι που θα θυμόμαστε για καιρό με περίπου 100% συμμετοχή των παρευρισκόμενων, στο χορό.
Cosmonuts

Το ζέσταμα των πρώτων 40 του κοινού ανέλαβαν οι Χανιώτες Cosmonuts. Η πόλη προέλευσης τους με έκανε να μελαγχολήσω λίγο παραπάνω, καθότι πρόκειται για την πόλη των φοιτητικών μου χρόνων (αχ!τα χρόνια που περνάνε, κλπ κλπ). Όμως καθ’ όλη τη διάρκεια του εντυπωσιακού -για φρέσκια σχετικά μπάντα- live τους, συνειδητοποιούσα ότι “υπάρχει τελικά ελπίδα”. Στα 35 λεπτά περίπου του set ακούσαμε 6 κομμάτια, τα τέσσερα εκ των οποίων είναι βγαλμένα από το ντεμπούτο τους, Holidays in Andromeda. Από αυτά ξεχώρισα το εκπληκτικό και μεγάλο σε διάρκεια και εναλλαγές Deep Blue Sea το οποίο από τη μέση και μετά είχε έντονο άρωμα από Prince και συγκεκριμένα του Purple Rain. Πολύ ενδιαφέρον βρήκα και το κομμάτι με το οποίο έκλεισαν το set, το εξίσου μεγάλο σε διάρκεια και δαιδαλώδες, Reflections. Θαρραλέοι πάνω στη σκηνή, επέλεξαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε μουσικές (bluesy/post/prog rock) δύσκολες, με παράξενα περάσματα, εναλλαγές και απότομα κοψίματα, αρκετά “άμετρο” παίξιμο, αυτοσχεδιασμούς, εκπληκτικά σολαρίσματα από τον “out of this world” κιθαρίστα (έως και υπερβολικά σε στιγμές, αλλά οκ, δικαιολογούνται αυτά), πολύ στιβαρά φωνητικά και θεατρικότητα από τον τραγουδιστή. Μια δεμένη μπάντα με τον ντράμερ να δίνει αρχηγικά το ρυθμό σε όλους. Υπάρχει ελπίδα λοιπόν, και παρότι παντού (και ειδικά στην επαρχία) ότι καλό μαγαζί υπήρχε για να ακούσεις μουσική, έκλεισε ή είναι στα κλεισίματα για να γίνει άλλη μια αδιάφορη mainstream καφετέρια, βλέπεις ότι αυτός που θέλει, ψάχνει, βρίσκει, μαθαίνει και τα καταφέρνει μια χαρά!

Set List
1. Deep Blue Sea
2. The Girl in the Hippie Dress
3. Hope Nonetheless
4. You Got Me
5. Flesh and Bones
6. Reflections

The Monochrome Set

Λίγα λεπτά soundcheck και το πανηγύρι θα ξεκινούσε, παρά το γεγονός ότι όσο και αν κοίταζα προς την πόρτα, το ποτάμι των new wavers/post punkers που -κακώς- ανέμενα, δε φάνηκε ποτέ.
Σκάει, που λέτε, ο Bid (τραγούδι/κιθάρα) με το σατέν μάο πουκαμισάκι του, σκάνε και οι άλλοι δύο (o ντράμερ, ο Mike Urban με το καπελάκι του το αψηλό και το τζίβα μαλλί του) αλλά όλα…ελεγχόμενα. Καθυστερούσε όμως να ολοκληρωθεί η παρέα και τα μάτια μας έπεφταν στα πλήκτρα που αναζητούσαν τον…κύρη τους για τη βραδιά. Και ξαφνικά σκάει ο θεούλης, John Paul Moran, ντυμένος ως άλλη Florence (από τους “and The Machine” ντε) με 70’s αέρινο μακρύ καφέ φόρεμα, μέσα σε τρελό γέλιο απ’ όλους τους παρευρισκόμενους, επί και εκτός σκηνής. Ο ίδιος δε, αντέδρασε με ένα “What?”, σε στυλ “Μα καλά γιατί γελάτε, τι έχω;”. Κορυφαίος!
Από το ξεκίνημα λοιπόν το πράγμα έδειξε ότι θα πάει καλά, ακόμα και αν χρειάστηκε οι πρώτες νότες του Super Plastic City να παιχτούν από την αρχή γιατί όπως ανέφερε ο Bid (χειριζόμενος όμορφα το πρόβλημα με το auto-queue που είχε μπροστά του) ότι «έχω θέμα με τους στίχους, τους ξεχνάω , τι να κάνω;! Πάμε από την αρχή!». Το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο, με τα πρώτα ξεσπάσματα να γίνονται στα Jet Set Junta και Alphaville, και δώσ’του οι μπύρες και τα κρασιά σε κοινό και σκηνή. Το κέφι ανέβαινε κλιμακωτά, οι “επιτυχίες”, όσο περνούσε η ώρα, έσκαγαν η μία μετά την άλλη (The Ruling Class, The Mating Game, Love Goes Down the Drain κ.α.), με κατάληξη, όσοι βρίσκονταν στο μαγαζί να χορεύουν και να τραγουδούν. Μιάμιση ώρα μετά, και κατόπιν μίας σύντομης διακοπής (επιβεβλημένης ώστε να νιώσουν ξανά την αγάπη του κοινού μέσω του ρυθμικού χειροκροτήματος για επιστροφή στη σκηνή) μετά το κλασσικό Eine Symphonie des Grauens, είχαμε το encore με μια extended version του He’s Frank που -δε ξέρω πως- αλλά καταφέραμε να απαθανατίσουμε με σταθερό πλάνο.

Σε τέτοιο πάρτυ μεταξύ αγνώστων (που στο τέλος οι περισσότεροι έφυγαν «γνωστοί») είχα καιρό να βρεθώ. Μπράβο στους Monochrome Set που με τις μουσικές και το βρετανικό τους χιούμορ μας μετέδωσαν αισιοδοξία και κέφι. Με πολύ χαρά τους είδαμε μετά το live, μιλήσαμε, μας υπέγραψαν ένα βινύλιο και μας είπαν πόσο πολύ τους αρέσει η γειτονιά που τους φιλοξένησε (σ.σ.: τα Εξάρχεια)! Αναπάντεχα σπουδαία βραδιά!
Set List
Super Plastic City
Jet Set Junta
Alphaville
I’m Going to be in Your Dreams Tonight
I Can’t Sleep
Ruling Class
I Feel Fine
Rest, Unquiet Spirit
Walking with the Beast
Maisieworld
La Chanson De La Pucelle
Jack
Summer of the Demon
Mating Game
Mrs Robot
Cowboy Country
The Z train
Love Goes Down the Drain
Eine Symphonie des Grauens
He’s Frank.
Υ.Γ: Ευκαιρίας δοθείσης, αν θέλετε δείτε (εδώ) ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ για τους Monochrome Set και την πορεία τους μέσα στα χρόνια.

Photos/Videos: v_era