Η παρουσία σε ένα τέτοιο event ήταν μονόδρομος για πολλούς από εμάς. Όπως αποδείχτηκε, ήταν ακόμη περισσότεροι αυτοί που τελικά γέμισαν το Fuzz και ως ελάχιστη πράξη, απέδωσαν το φόρο τιμής στο Μάκη και την οικογένειά του. Τον Μάκη δεν τον γνώριζα, παρά μόνο μέσω της μουσικής των Mother of Millions. Η μουσική αυτή με είχε αγγίξει βαθιά από την πρώτη στιγμή που έφτασε στα αυτιά μου.
Ομοίως, από την πρώτη στιγμή που έφτασα στο Fuzz, το βράδυ της Παρασκευής, ήξερα αμέσως τι να περιμένω: μία μίξη ανυπομονησίας για να ξαναδώ ζωντανά μερικές από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες, μαζί με ένα σίγουρο σφίξιμο στο στήθος από τη συναισθηματική φόρτιση που αναμενόταν σε μια τέτοια βραδιά.
Είναι δύσκολο να γράφεις για μια τέτοια στιγμή, για ένα event με αυτή τη σημασία. Ο σκοπός υπερισχύει της μουσικής και οποιασδήποτε κριτικής σκοπεύεις ή θες να κάνεις. Η μουσική όμως είναι φάρμακο. Ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία μαζί, εξημερώνει, ηρεμεί, κλείνει πληγές, εξαγριώνει και, κυρίως, εκτονώνει!
Δύο στιγμές θα κρατήσω από τη βραδιά εκείνη:
-Την άδεια, σκοτεινή σκηνή, με το μοναδικό φως να πέφτει στα μοναχικά πλήκτρα, τη στιγμή που ακούγεται η μελωδία του Nema στο πιάνο. Μια ιδιαίτερα φορτισμένη και συγκινητική στιγμή, την οποία, σαν ξυράφι έσκισε μια κραυγή, μία κραυγή που έκανε πολλά γόνατα να κοπούν και πολλά δάκρυα να κυλίσουν.
Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο θα ήταν για τους υπόλοιπους Mother of Millions να βρεθούν στη σκηνή χωρίς τον αδερφό τους, ούτε πόσο δύσκολο για τους guest μουσικούς να μπουν στα παπούτσια τους. Τους είδα αρκετές φορές να λυγίζουν στη σκηνή, να λυγίζουν αλλά να κρατάνε. Θέλει ψυχή για να αντέξεις και η μουσική βρίσκει τον τρόπο να σε στηρίξει.
-Δεύτερη σκηνή: Wish you were Here, εκεί έπεσαν οι άμυνες όλων, επάνω και κάτω από τη σκηνή του Fuzz.

Δεν έχει νόημα κάποιο report από εκείνο το βράδυ. Όλες οι μπάντες, όλοι οι μουσικοί, οι διοργανω-τές και το κοινό ήξεραν για ποιο λόγο βρίσκονταν εκεί. Όλοι έπαιξαν με ψυχή, με σεβασμό στην περίσταση,
Ένα μεγάλο μπράβο και ένα τεράστιο ευχαριστώ για αυτό που έκαναν, μαζί με τον κόσμο που γέμισε το Fuzz, είναι το λιγότερο που μπορώ να γράψω.
Για κλείσιμο, θα παραποιήσω τους στίχους ενός άλλου “ποιητή”:
After you’re gone, the spirit carries on.
Καλό ταξίδι Μάκη! Καλή δύναμη στην οικογένειά του και στους Mother of Millions, να συνεχί-σουν να μας γεμίσουν με συναισθήματα!

Αντώνης Σουβατζής

Ήταν ένα δύσκολο βράδυ. Το ξέραμε από τη μέρα που ανακοινώθηκε το Rise Evolve. Το ξέραμε το απόγευμα πριν ξεκινήσουμε για το Fuzz, το ζήσαμε και από την πρώτη νότα των Poem μέχρι το τελευταίο αντίο των Mother of Millions. Ήταν όμως κάτι που θέλαμε όλοι να γίνει (από τους κολλητούς και την οικογένεια του Μάκη, μέχρι και τον τελευταίο οπαδό του συγκροτήματος, του είδους, της φάσης γενικά). Το πόσο το αναζητούσαμε όλοι φάνηκε στην προσέλευση, στο παθιασμένο χειροκρότημα, στο βούρκωμα, στα δακρυσμένα μάτια κατά την έξοδο.
Το Rise Evolve, για όσους διαβάζουν το παρόν κείμενο χωρίς να γνωρίζουν την αιτία ύπαρξης του event, διοργανώθηκε από τους φίλους του Μάκη Τσαμκόσογλου, μέλους των Mother of Millions, που έφυγε πολύ πρόωρα και ξαφνικά από τη ζωή. Οι φίλοι του θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη του και κατά την άποψη μου το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο.
Πέντε μπάντες, του ευρύτερου progressive (rock/metal) ήχου της Ελλάδας (οι Μother of Millions φυσικά, και μαζί τους οι Poem, Need, Playgrounded και Universe 217) ανέβηκαν στη σκηνή για να τιμήσουν τον φίλο τους. Ήταν όλες άψογες, χάρισαν μια εντυπωσιακή, αδιανόητα όμορφη και αξιομνημόνευτη βραδιά που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη όλων όσων ανέβηκαν στη σκηνή, αλλά και όλων όσων βρέθηκαν κάτω από αυτήν, στο κατάμεστο Fuzz. Δυστυχώς, δεν μπορώ να μεταφέρω με λέξεις όλα όσα ανατριχιαστικά, στενάχωρα, ζόρικα αλλά ταυτόχρονα ελπιδοφόρα και αισιόδοξα ζήσαμε χτες! Τα δυο τελευταία τα αναφέρω γιατί είναι παρήγορο να βλέπεις πόσος κόσμος αγάπησε αυτόν τον άνθρωπο (και ας μη τον είχαν γνωρίσει οι περισσότεροι) και πόσοι μένουν πίσω να τον θυμούνται. Ελαφρώς μειώνει τον πόνο!
Σε κάτι που ήθελα να σταθώ, τελειώνοντας τη σύντομη αναφορά στο Rise Evolve, ήταν το εξής: Δε γνωρίζω ποιος/ποιοι ακριβώς ήταν οι υπεύθυνοι για το καθαρά καλλιτεχνικό/σκηνοθετικό κομμάτι του event, όμως οφείλω να τους ευχαριστήσω για αυτό που έφτιαξαν. Μας χάρισαν ένα λιτό, χωρίς περιττά πράγματα, “τόσο-όσο” θέαμα, μια αξιοπρεπέστατη αφιέρωση που τίμησε με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη του Μάκη.
Στο ξεκίνημα του live των Mother of Millions, τα φώτα έσβησαν και ο προβολέας έπεσε στα keybords. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι νότες του Μάκη και η φωνή της μάνας να φωνάζει το αγόρι της, να σκίζει το σκοτάδι και να κόβει κάθε ανάσα. Συγκλονιστικό! Αυτό που θα μου μείνει στη μνήμη για πάντα πάντως ήταν η εκκωφαντική σιωπή του κόσμου στο τέλος, με το που έφυγαν από τη σκηνή (μετά από αποθέωση 3-4 λεπτών) οι Mother of Millions. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο πράγμα.

Μπράβο σε όλα τα παιδιά που το διοργάνωσαν, μπράβο στις εκπληκτικές μπάντες (τους φίλους του Μάκη), μπράβο στον κόσμο που ήρθε, μπράβο και στο Fuzz που παραχώρησε τον χώρο.
Συνεχίζουμε. Αγαπάμε, θρηνούμε, θυμόμαστε. Προχωράμε.
Θυμόμαστε!

Παναγιώτης Ιωαννίδης

Photos/Videos: v_era