Ένα πολύ ωραίο double bill, έλαβε χώρα στη φιλόξενη Death Disco το Σάββατο 24/3/2018 και όσοι βρεθήκαμε εκεί ήμασταν πολύ τυχεροί. Η ιστορική μπάντα των 2 by Bukowski (με τη νέα σύνθεσή της) κάλεσε στο πάρτυ της μια νεότερη και ελπιδοφόρα μπάντα, τους Τεφλόν, και μαζί μας έφτιαξαν το βράδυ. Η δε μυρωδιά της εθιμοτυπικής σκορδαλιάς είχε ήδη βάλει φωτιά στην περιοχή του Ψυρρή, δίνοντας μας άλλο ένα ισχυρό κίνητρο να θέλουμε να τρυπώσουμε στο venue, το συντομότερο δυνατό.

Λίγο μετά τις 21.40 τα πέντε μέλη των Τεφλόν έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή. Δυστυχώς αυτό έγινε μπροστά σε 25-30 άτομα οπότε η συζήτηση περί ελληνικής μουσικής σκηνής, όταν δεν υπάρχει κόσμος από κάτω να την στηρίξει, ας πάει περίπατο. Ευτυχώς στην πορεία το πράγμα βελτιώθηκε αισθητά και κατά τη διάρκεια -και προς το τέλος- του live τους μαζεύτηκε κόσμος.

Τους Τεφλόν δε τους είχα ξαναδεί και (έχοντας ακούσει μόνο ένα τραγούδι τους) μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Για όσους δεν τους γνωρίζουν θα καταγράψω τον προσωπικό μου παντελώς αυθαίρετο παραλληλισμό: Νομίζω πως ακούγονται σαν τα Διάφανα Κρίνα αν αυτά είχαν κάνει μια-δυο στροφές προς το post rock. Η προαναφερθείσα μπάντα ήταν άλλωστε μία από τις ελάχιστες που με είχαν πείσει ότι ο ελληνικός στίχος μπορεί να “κολλήσει” στις μουσικές που μου αρέσουν. Το αυτό πέτυχαν και οι Τεφλόν στα περίπου 35 λεπτά του set τους.

Οι συνθέσεις τους σε γενικές γραμμές έχουν ένα κάποιο μοτίβο. Απαγγελία στίχων (δικών τους ή γνωστών ποιητών) στην αρχή, κλιμάκωση και ξέσπασμα. Ότι πρέπει δηλαδή για να πωρωθείς! Καλοί μουσικοί και οι πέντε, επιβλητικότατα μπάσα και “βαθειά” φωνητικά, στοιχειωμένες, ανατριχιαστικές και δυναμικές συνθέσεις. Στο set ακούσαμε έξι (οι πέντε από το Κομμάτια από Ερείπια του 2017), με κορυφαίες -κατά την άποψη μου- τις Ακρογιάλι (η τρίχα κάγκελο, καταπληκτικό!) και Άδειο Χέρι (jazzy-experimental-post rock, όλα!). Πολύ δυνατό ήταν και το Σε Ένα Κόσμο Απαλό που μπορείτε να δείτε και στο video μας:

Μην τα πολυλογώ όμως. Όταν μια μπάντα καταφέρνει και σου φέρνει στο μυαλό Διάφανα Κρίνα, And Also The Trees και Mogwai και ταυτόχρονα ακούγεται σαν… “Τεφλόν” και όχι σαν απλή αντιγραφή κάποιας άλλης, τότε αξίζει!

Περιμένοντας το τελικό soundcheck, μια μπυρίτσα λίγη κουβεντούλα και “να σου” τα 3 μέλη των 2 By Bukowski στη σκηνή. Εκτός από τους Αχιλλέα Χαρμπίλα και Γιώργο Μαλαμίδη, μαζί τους πλέον στο μπάσο και τα φωνητικά είναι η Heike Raedeker (18th Dye, LeVent) που ταιριάζει εξαιρετικά στον σκοτεινό και θορυβώδη ήχο της μπάντας. Μετά τον αρχικό ηχητικό πόλεμο των τριών, στη σκηνή ανέβηκε και η Kid Moxie που έδωσε άλλο χρώμα στο live. Ακούσαμε -όπως ήταν φυσικό- τόσο το αιθέριο Hot Summer (το νέο τους single με τα φωνητικά της Μoxie) όσο και το Beasts Breath (το b-side του single). Παράλληλα η τριλογία των singles που θα κυκλοφορήσουν (μέσω της inner ear) συμπληρώθηκε από τα εξαιρετικά Follow You Home και Dead Man’s Lullaby.

Ο Αχιλλέας και ο Γιώργος έδιναν το βασικό στήριγμα στον ήχο με τα synths και τις κιθάρες τους, η Heike με τα ξεσπάσματα, τις κραυγές αλλά και τα σημεία που ηρεμούσε έφτιαχνε το “κλίμα” κάθε κομματιού και φυσικά η Kid Moxie (ξαδέρφη του Αχιλλέα ειρήσθω έν παρόδω) με την εξαιρετική φωνή της, χρωμάτιζε πολλά από τα τραγούδια ενώ με το μικρό drum machine που είχε μπροστά της,έδινε ρυθμό.

Μια πολύ δυνατή στιγμή του live ήταν η μαγική εκτέλεση του Solution: Sarus από το ντεμπούτο τους, What A Long, Strange Journey This Has Been (2001), όπου τα “έσπασαν” πραγματικά! Όσο ¨κοφτά” riffs χρειαζεται, όσο θορυβώδες χρειαζεται, όσο μεγάλο σε διάρκεια ώστε και να μη βαρεθείς αλλά και να χορτάσεις, και τέλος όσο “μονότονο” πρέπει για να γίνει εθιστικό. Ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε και εσείς που μπορείτε να το δείτε παρακάτω:

Η όλη ατμόσφαιρα του live τους, είχε για εμένα (και ίσως και για τους περισσότερους) έντονη νοσταλγική χροιά. “Πρωτοβρεθήκαμε” με τη μπάντα από κάποιο ΠΟΠ+ΡΟΚ (αν δε κάνω πολύ λάθος), προς το τέλος του προηγούμενου αιώνα, μου κράτησαν καλή παρέα για κάποια χρόνια και μετά χαθήκαμε. Ήταν από τις πρώτες μπάντες (και σίγουρα η πρώτη ελληνική) που με σύστησε σε αυτό τον θορυβώδη ήχο, με τα synths και τις παραμορφώσεις, “κάτι σαν post rock αλλά εντάξει όχι ακριβώς, χμ! με noise και space rock στοιχεία ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων”. Χάρηκα πάρα πολύ που μετά από τόσα χρόνια, επέστρεψαν και δισκογραφικά και συναυλιακά, με φρέσκες ιδέες και όρεξη! Ασφαλώς αξίζει να τους παρακολουθήσουμε και στα επόμενα βήματα τους.

Φωτογραφίες/videos: v_era