Το βραδάκι της Δευτέρας 30/4/2018, με την Τρίτη που ακολουθούσε να είναι ημέρα χωρίς δουλειά, αποτέλεσε ιδανική ευκαιρία για μια καλή συναυλία. Στο six d.o.g.s έφτασα υποψιασμένος για το τί θα ζήσω και πεπεισμένος ότι αυτό θα είναι καλό. Sleepin Pillow και The Bonnie Nettles ήταν τα υπερσίγουρα χαρτιά (σε μια παράξενη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα συνάντηση και ανάμειξη μουσικών ειδών) και η μπάντα που θα άνοιγε το live, οι Houdini and ME θα αποτελούσε το απαραίτητο κερασάκι.

Το…κερασάκι λοιπόν βγήκε κατά τις 9 παρά 10 και για 25 λεπτά ακούσαμε τις τέσσερις πρώτες συνθέσεις τους, που ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει επισήμως (σε οποιαδήποτε μορφή) και δεν έχουν καν τίτλους. Έχουν όμως πολύ ουσία, αρκετή έμπνευση και τρομερή ενέργεια. Το ύφος θα έλεγα πως είναι πολυδιάστατο αλλά για την οικονομία της κουβέντας, παίζουν post rock με αρκετά stoner riffs, συχνά ξεγλιστρούν -ίσως και άθελα τους- προς το post metal ενώ υποβόσκει και μια χροιά neo-psychedelia. Όλα τα είπα. Πάντως, στο μυαλό μου έφεραν (βοήθησαν και οι κραυγές στα ελάχιστα φωνητικά τους) τους Karma To Burn, τους Russian Circles αλλά πολλά από τα riffs κρύβουν (δε προσπαθούν και πολύ…) funk επιρροές. Η μόνη παρατήρηση (που φυσικά δεν αφορά μόνο στα παιδιά αλλά είναι γενική και χιλιοειπωμένη από τη σελίδα μας και όχι μόνο) έχει να κάνει με τον υπερκορεσμό του είδους. Θέλει λοιπόν να έχεις το ΚΑΤΙ, αλλά και να μπορέσεις να το αναδείξεις. Τόσο στις κυκλοφορίες όσο και στα live. Τους εύχομαι να τα καταφέρουν, και να μας κάνουν και στο μέλλον να περνάμε το ίδιο καλά στα live τους.

Λίγα λεπτά μετά εμφανίστηκαν οι The Bonnie Nettles. Τα έχουμε ξαναπεί για τα παιδιά αυτά (εδώ), όταν τους είδα να “ανοίγουν” τους The Myrrors προσφάτως, και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μπορεί να παίζουν πράγματα που μοιάζουν πολύ με μουσικές του παρελθόντος, αλλά παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν. Αυτό που κάνουν μου αρέσει πολύ. Άλλοτε ακούς τις μαγικές στιγμές των The Stone Roses, το acid/madchester πανηγύρι ήχων της φοβερής εκείνης εποχής, άλλοτε οι Brian Jonestone Massacre προσγειώνονται μπροστά σου μέσω αυτής της νεότερης γενιάς μουσικών, ενώ συχνά διακρίνεις στοιχεία από το shoegaze των Ride. Όλα αυτά μέσα σε ένα εσκεμμένα κατασκότεινο περιβάλλον. Θεωρώ ότι αποτελούν κάτι πολύ φρέσκο και μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα, πάντα καταφέρνουν να κάνουν ένα ολόκληρο venue να χορεύει και κάθε live τους προκαλεί συζητήσεις, που διαρκούν ώρες μετά.

Το στυλάκι του frontman Dennis Lounges, η απίστευτη συνεισφορά του Βαγγέλη Καράμπελα, ως μια άλλη εκδοχή του Bez των Happy Mondays, τόσο μουσικά όσο και στο να ανεβάζει το κέφι (μου αρέσει πολύ το δίπολο με την αντίθεση που φτιάχνουν οι δύο τους, ο ένας συχνά ακίνητος και με την πλάτη στο κοινό και ο άλλος να χοροπηδάει συνέχεια), αλλά και η τρομερά δεμένη μπάντα (με ηγέτη τον Ανέστη Νινέ) για τη σχετικά μικρή ιστορία της, με έχουν ενθουσιάσει και ανυπομονώ για την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου. Το set κράτησε μία περίπου ώρα και το «λάδι στη φωτιά» του χορού, έριξαν καμιά δεκαριά “επιτυχίες” (όπως ας πούμε το When She's Blue), μάλιστα πρέπει να υπήρξαν και κάποια νεότερα τραγούδια σε σχέση με την προηγούμενη επαφή μας, πράγμα που σημαίνει ότι ο δίσκος θα είναι περιεκτικότατος.

Το έλεγα και στο live σε φίλο, το έχω γράψει πολλές φορές και το πιστεύω ακράδαντα. Οι Sleepin Pillow είναι μία από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες των τελευταίων χρόνων (προσωπικά την έχω στις 2-3 αγαπημένες μου, αλλά ας πούμε ότι μιλάει εδώ το καθαρά προσωπικό γούστο). Προσπαθώ να μη χάνω live τους, κάθε φορά περνάω φανταστικά και λατρεύω το 80% των τραγουδιών τους. Πάντα λοιπόν θα απορώ γιατί δεν κάνουν τρελά sold out! (Ναι, ξέρω! Δεν είναι της μόδας ο ήχος τους!...). Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ στο set list (έπαιξαν τα περισσότερα από τα λατρεμένα μου Rise, Instrument Of Time, Amplifier In My Heart, Life On Mars, Masterpiece, Black Sea κλπ), αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι ότι κάθε φορά είναι και πιο πλήρης σα μπάντα, υπάρχει διαρκώς εξέλιξη. Τα κομμάτια, μου ακούγονται όλο και πιο γεμάτα είτε σε μεγάλη σκηνή είτε σε μικρότερη. Στο six d.o.g.s ο ήχος ήταν πολύ καλός (ο εξαερισμός όμως όχι) και βοηθούσε να διακρίνεις και την παραμικρή αλλαγή και προσθήκη που έκαναν σε κάθε κομμάτι.

Ενδεικτικά να αναφέρω ότι στο Rise είχαμε ένα καταπληκτικό led zeppelinικό τελείωμα, το Instrument of Time αυτή τη φορά μου ακούστηκε πιο electro αλλά και με πινελίες neo-psych χρωμάτων, το Babylon έγινε ακόμα πιο prog (porcupine tree riffs παντού) και το Apples On An Orange Tree παίχτηκε σε ελαφρώς extended version (έτσι μου φάνηκε έστω). Για να μη τα πολυλογούμε, χόρευα σα κατσίκι για μιάμιση περίπου ώρα (και μαζί μου, οι περισσότεροι εκ των 100-150 περίπου παρευρισκόμενων).

Με 10 ευρώ είσοδο, για τα τρία αυτά συγκροτήματα σκεφτόμουν το εξής φεύγοντας: παραπονιόμαστε για πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Αλλά δε μπορώ να σκεφτώ και πολλές πρωτεύουσες που με 10 μόνο ευρώ θα μπορούσα να δω τρία τόσο ποιοτικά σχήματα και να περάσω τόσο καλά! Την γκρίνια μου θα την περιορίσω μόνο σε αυτό: Kάτι πρέπει να γίνει με τον αντικαπνιστικό νόμο και την εφαρμογή του. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να αναπνεύσω (και αναγκάστηκα να μετακινηθώ προς το bar, για να δω το τέλος του live σε …προφίλ έκδοση), απορώ πως τα κατάφεραν οι καλλιτέχνες.

Φωτογραφίες/video: v_era