Οι Television προσθέτουν μία ακόμα σελίδα στο μεγάλο βιβλίο των συγκροτημάτων με ιστορία γεμάτη τρικυμίες. Ως αποτέλεσμα αυτών, η -ουσιαστική- καριέρα τους υπήρξε βραχύβια. Πρόλαβαν όμως να βγάλουν το Marquee Moon, έναν από τους ιστορικότερους δίσκους της punk μουσικής. Για την ακρίβεια της post punk, καθότι από πολλούς, το ντεμπούτο αυτό, θεωρείται η απαρχή του είδους.
Νέα Υόρκη δεκαετία του ’70. Μία σημαντική περίοδος για τη μουσική της πόλης και του rock γενικότερα. Δεκάδες συγκροτήματα ξεπηδούσαν από τα liveαδικα της εποχής, κάποια εκ των οποίων καταφέραν να γράψουν ιστορία στην παγκόσμια μουσική πραγματικότητα. Ένα από αυτά τα μέρη είχε κάτι ξεχωριστό. Αυτό ήταν το CBGB από τη σκηνή του οποίου πέρασαν και αναδείχτηκαν μερικά από τα εμβληματικότερα συγκροτήματα του punk και new wave ήχου (Ramones, Patti Smith, Talking Heads μεταξύ άλλων). Η τάση βέβαια που επικρατούσε ήταν η ακόλουθη: επιθετικοί στίχοι, χτυπιόμαστε, γρατζουνάμε και λίγο την κιθάρα και… αυτό. Το αποτέλεσμα ασφαλώς ήταν αξιοπρεπές και ουδέν μεμπτό. Τρεις χορδές και επαναστατικοί στίχοι ήταν υπέραρκετα. Άλλωστε μιλάμε για την ουσία του punk ήχου που ξεπήδησε (και) μέσα από τη συγκεκριμένη σκηνή. Εκεί όμως βρέθηκε και μια παρέα που ξεχώριζε, έχοντας ως κύρια διαφορά το γεγονός ότι ήξεραν να παίζουν μουσική. Κανονικά! Με νότες και τεχνική! Το όνομα της μπάντας ήταν Television και η παρέα απαριθμούσε τρία μέλη, τους Tom Verlaine (κιθάρα), Richard Hell (μπάσο) και Billy Ficca (τύμπανα) ενώ σύντομα προστέθηκε και ως δεύτερος κιθαρίστας ο Richard Lloyd. Οι τσακωμοί μεταξύ Verlaine και Ηell είχαν ως αποτέλεσμα το εκπληκτικό ντεμπούτο τους να γίνει χωρίς την παρουσία του Hell, o οποίος αντικαταστάθηκε από τον Fred Smith. Παράλληλα, το άλμπουμ δε θα είχε αρκετά από τα τραγούδια του Hell, τα οποία πήρε μαζί του (φτιάχνοντας λίγο αργότερα τους Heartbreakers) οπότε ποτέ δε θα μάθουμε τι θα γινόταν σε αυτό το άλμπουμ αλλά και στην πορεία της μπάντας αν...!
Στο δίσκο συναντά κανείς οκτώ κομμάτια, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι διαμάντια. Το κύριο χαρακτηριστικό του ήχου τους φυσικά είναι οι κιθάρες ενώ παράλληλα η -ελαφρώς- τσιριχτή φωνή του Tom, χρωματίζει κάθε νότα. Είναι μια φωνή που δύσκολο να αρέσει με το πρώτο άκουσμα αλλά σταδιακά σε κατακτά και στροβιλίζει εκεί για πάντα. Η φωνή ενός ημίτρελου που σε υπνωτίζει και σε προστάζει να κάνεις ημίτρελα πράγματα, βγαλμένη από σκηνές ενός νουάρ θρίλερ.
Το στιχουργικό κομμάτι είναι το ατού τους αλλά μπορεί και αυτό να ήταν ο ανασταλτικός παράγοντας στο να γνωρίσει το άλμπουμ την επιτυχία που του άρμοζε. Η αναγνώριση ήρθε αρκετά αργότερα, όπως αντίστοιχα συνέβη με τη βασική επιρροή τους, το Velvet Underground+Nico (τη θρυλική “μπανάνα”) που είχε κυκλοφορήσει μια δεκαετία νωρίτερα. Δε μπορούμε να μεταφερθούμε στην εποχή και να αντιληφτούμε ακριβώς τους λόγους της μη εμπορικής επιτυχίας, μπορούμε όμως σήμερα, 40(!) χρόνια μετά, να αντιληφθούμε την καινοτομία και τη μουσική και στιχουργική ευφυΐα που έκρυβε στα 40 περίπου λεπτά του.
Στο εναρκτήριο See No Evil παίρνεις μία καλή εικόνα όλου του άλμπουμ. Παράξενες μελωδίες, ιδιαίτεροι στίχοι, όμορφo κιθαριστικό solo. Το κομμάτι ίσως να είναι το πιο κοντά σε pop/rock του δίσκου όμως το solo αλλά και η εξαίσια συνεργασία των δύο κιθάρων το κάνουν όσο ωμό και επιθετικό χρειάζεται. Το ομώνυμο του δίσκου είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι. Η επέλαση του progressive rock μέσα σε ένα post punk δίσκο. Κάθε φορά που το ακούω πάντα απορώ πως γίνεται να περνάνε τόσο γρήγορα τα δέκα λεπτά της διάρκειάς του. Θα μπορούσαν να γραφτούν… εγκυκλοπαίδειες με θέμα μόνο αυτό το κομμάτι. Ας περιοριστούμε μόνο σε αυτό: “Life in the hive puckered up my night / A kiss of death, the embrace of life / Ooo there I stand ‘neath the Marquee Moon / I ain't waiting nuh ah”
Το Elevation είναι το hit στο άλμπουμ, το έχουμε ακούσει πολλές φορές όλοι μας οπότε λίγα θα μπορούσα να προσθέσω στη συνολική εντύπωση αλλά και σε όσα ωραία βιώματα μπορεί να έχει κανείς με αυτό. “Elevation, won’t go to my head” το μικρότερο chorus της ιστορίας ίσως. Μα τόσο δυνατό…
Θυμηθείτε το εδώ
Το επικό, αποθεωτικό τέλος που ταιριάζει απόλυτα είναι το Torn Curtain. Το πλέον παράξενο κομμάτι του δίσκου, με αργό βασανιστικό ρυθμό και στεναχώρια να βγαίνει από τη φωνή του Τom. Σπαραγμός και το πιάνο να κάνει πιο μελοδραματική την ατμόσφαιρα. Σα να ήξεραν σε εκείνο το σημείο ότι ο απόλυτος θρίαμβος αυτού του άλμπουμ θα σημάνει και την έναρξη της πτώσης τους. Σα να ήξεραν ότι η μπάντα δε θα είχε ουσιαστική συνέχεια (ακολούθησε ένας μετριότατος δίσκος, ενώ και σήμερα δηλώνουν ενεργοί αλλά, αλλά…). “Tears, tears / Rolling back the years / Holding back the tears / Rolling back the years / The tears I've never shed”
Ακούστε το εδώ
Μεγαλύτερη απόδειξη για την αξία του Marquee Moon από τους ..απογόνους που άφησε δεν υπάρχει. Δεκάδες μεγάλες μπάντες της εποχής μας τον έχουν για ευαγγέλιο, θεωρώντας τον (ας μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς) βασικότατη επιρροή τους. Killers, Strokes, Razorlight (στην περίπτωση τους μέχρι και η φωνή είναι ίδια) είναι μερικές μόνο από τις μπάντες που έχουν τις ρίζες τους εδώ.
Έχει πάει δύο το βράδυ, και φοβάμαι πως ο γείτονας θα αντιδράσει, μα εγώ θα τον ακούσω άλλη μια φορά. Θα ήθελα δε, να γράφω μερικές ώρες ακόμα για αυτόν. Το Marquee Moon δε “παλιώνει” ποτέ, δεν ανήκει στην κατηγορία blast from the past. Εκτός αν the past is now.
Φωτογραφία: v_era
