Η χρονιά πλησιάζει προς το τέλος της και αρχίζει να αχνοφαίνεται η διαδικασία που “λατρεύουμε να μισούμε”: Η κατάρτιση της λίστας για τα άλμπουμ της χρονιάς. Μετά από ακρόαση αρκετών δίσκων, ακόμα η τελική δεκάδα αλλάζει, εμπλουτίζεται ή αναθεωρείται. Στο μεταξύ οι Βρετανοί The Pineapple Thief επανήλθαν με κυκλοφορία από τον Αύγουστο, και αν και είχα λάβει γνώση του γεγονότος, δεν κατέστη δυνατό να ασχοληθώ αρκούντως σοβαρά. Τέσσερεις μήνες μετά, νομίζω πως βρήκα μια από τις κορυφαίες μουσικές προτάσεις μιας -μέτριας- μουσικής χρονιάς. Μια θέση στη λίστα μου ανήκει στο Your Wilderness.

Οι Pineapple Thief βρίσκονται στα μουσικά πράγματα παραπάνω από δεκαεπτά χρόνια. Αισίως λοιπόν, έφτασαν με το φετινό, στις έντεκα studio κυκλοφορίες. Κοινώς, δεν έχουν πλέον τίποτα απολύτως να αποδείξουν και αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να βγάζουν καλούς δίσκους, κάτι που συνήθως πετυχαίνουν. Παρ’όλ’αυτά, η καταιγιστική συχνότητα παραγωγής μουσικής, θεωρώ πως είχε σημαντική επίπτωση στην ποιότητα ορισμένων από αυτές τις κυκλοφορίες.

Στο εν λόγω άλμπουμ, τους πετυχαίνουμε σε πολύ καλό φεγγάρι. Η καλή τους φόρμα φαίνεται στην έμπνευση και τις εξαιρετικές ιδέες μέσα στις συνθέσεις τους. Μάλιστα, πέρα από τις μουσικές, μια επιπλέον καλή ιδέα ήταν να καλέσουν να συνδράμει στο άλμπουμ, ο τεράστιος ντράμερ Gavin Harrison, γνωστός μας από τους Porcupine Tree. Η παρουσία, το παίξιμο και η αύρα του νομίζω πώς ήταν καταλυτική στο συνολικό τελικό αποτέλεσμα.

Οι δυο πρώτες συνθέσεις είναι μαγευτικές και ενδεικτικές της ολοκληρωτικής αφοσίωσης τους στον prog-rock ήχο. Το αναφέρω αυτό γιατί το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ (Magnolia, 2014) είχε κινηθεί σε σαφώς πιο pop-rock μονοπάτια. Στα In Exile και No Man’s Land λοιπόν έρχεται κατά πάνω μας ένα βουνό progressive ακουσμάτων με τον Gavin στα τύμπανα, ειδικά στο δεύτερο, να δίνει τα διαπιστευτήρια του. Αξίζει να αναφέρουμε ότι την prog ηχητική μορφή που αποφάσισε να δώσει η μπάντα στο άλμπουμ ενίσχυσαν με την συμβολή τους και άλλοι μουσικοί με guest εμφανίσεις, όπως οι Geoffrey Richardson (Caravan) που είχε την επιμέλεια πολλών έγχορδων όπως βιολί, βιόλα και τσέλο, ο Darran Charles (Godsticks) που βοήθησε στο κομμάτι της ηλεκτρικής κιθάρας, και ο John Helliwell των Supertramp που έπαιξε κλαρινέτο στο ήπιο Fend For Yourself και προσέδωσε στο άλμπουμ μια διαφορετική, πιο folk, χροιά.

Επειδή είμαι σίγουρος πως υποπτεύθηκαν ότι σε μια γειτονιά της Αθήνας, κάποιος (ας πούμε εγώ) μπορεί να τους κατηγορούσε για αρκετά soft διάθεση σε ορισμένες συνθέσεις (όπως το That Shore, ο απόλυτα αχρείαστος ύπνος ή και το τελευταίο, κάπως πιο συμπαθητικό Where We Stood), είπαν να πάρουν το αίμα τους πίσω. Στο Tear You Up, τα riffs πάνε και έρχονται και όλη η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά “τεταμένη”. Το Take Your Shot, είναι ένα κλικ πιο έντονο, με τα χαρακτηριστικά κόφτα riffs του και το εξαιρετικό κιθαριστικό solo, αλλά και το καταπληκτικό γύρισμα της μελωδίας προς το τέλος.

Για επίλογο συνήθως επιφυλάσσουν μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις που ως επί το πλείστον είναι άκρως ενδιαφέρουσες, κάτι σαν ένα δωράκι που έχεις να περιμένεις (όπως για παράδειγμα το So We Row από το Someone Here Is Missing του 2010). Εδώ, το μεγάλης διάρκειας κομμάτι επέλεξαν να είναι προτελευταίο. Στο The Final Thing On My Mind συμβαίνουν πολλά: Ρυθμικό, με πολλές όμορφες μελωδίες, εναλλαγές ρυθμού και τόνου, τζαμάρισμα μέσα σε κάτι λιγότερο από δέκα υπέροχα λεπτά.

Ακούστε εδώ

Τα αρνητικά του άλμπουμ ποιά είναι; Γιατί, ναι, υπάρχουν και τέτοια. Το βασικότερο πρόβλημα κατ’εμέ νομίζω είναι αυτό από το οποίο πάσχουν όλα τα συγκροτήματα που επηρεάζονται από την αύρα της Porcupine-ικής εταιρείας kscope του τεράστιου S.Wilson. Αυτό είναι η τάση να του μοιάσουν μουσικά και η προβλεψιμότητα. Η τελευταια, σε σχέση με άλλες κυκλοφορίες τους έχει περιοριστεί σε σημαντικό βαθμό, όμως εξακολουθεί να κάνει την εμφάνιση της σε κάποιες συνθέσεις. Φίλος, είπε το εξαιρετικά επιτυχημένο αν και κάπως υπερβολικό: ”Porcupine Thief λέγονται αυτοί;”.

Δεύτερο πρόβλημα είναι κάτι που μοιάζει αθεράπευτο. Πρέπει να το αποδεχτούμε, όπως το έχουν κάνει και αυτοί προφανώς. Η φωνή του ιδρυτή της μπάντας, Bruce Soord είναι αρκετά επίπεδη και μονότονη. Μικρές δυνατότητες εναλλαγής σε τόνο, χροιά, ένταση ενώ τα πολλά «αααααα», «ουουουου» όμορφα είναι, μα δε μου φαίνεται πως κουκουλώνουν το-όποιο- μειονέκτημα.

Οι Pineapple Thief βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι προς το να βγάλουν κάποια στιγμή το αριστούργημα τους. Δεν είναι το Your Wilderness αυτό, αλλά είναι ένα σαφές βήμα προς τα εκεί. Μπορεί να μην είναι ο δίσκος-10αρι, αλλά σαφέστατα αξίζει να ασχοληθείτε, αφού πρόκειται για έναν από τους καλύτερους της καριέρας τους. Αξίζει επίσης να παρακολουθήσετε την πορεία της μπάντας καθώς πρόκειται για μια από τις μεγάλες ελπίδες (μαζί με τους Riverside) για το μέλλον του prog-rock ήχου. Μακάρι, στα πλαίσια της προώθησης του, να μπορούσαμε επιτέλους να τους δούμε και στα μέρη μας.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: In Exile, The Final Thing On My Mind

8/10

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr