Οι Οh Sees είναι κομμάτι του λαμπερού παρόντος και μέλλοντος της σύγχρονης μουσικής σκηνής. Σε κάθε δίσκο, εκτός από το να αλλάζουν όνομα (Τhe Oh Sees, OCS, Oh Sees, The Ohsees μερικά από αυτά) φροντίζουν να φέρνουν νέες ιδέες και να πηγαίνουν τον ήχο τους ένα βήμα παραπέρα. Με το Orc το βήμα είναι γιγαντιαίο και τους καθιστά -στα μάτια του γράφοντος έστω- σε πρωτοπόρους του σύγχρονου garage ήχου.

Ο ηγέτης John Dwyer, με νέα σύνθεση (Tim Hellman στο μπάσο και διπλά drums από τους Dan Rincon και Paul Quattrone) μας μιλάει για το Τολκινικό πλάσμα Orc ενώ παράλληλα καταφέρνει η μπάντα του να ακούγεται ολόφρεσκη, παρ’ότι παίζει 70’s μουσικές. Βοηθά σε αυτό ο κανονιοβολισμός από τα διπλά drums αλλά και η μοναδική τους ικανότητα να μπολιάζουν garage με ψυχεδέλεια και μπόλικη kraut-ίλα (ειδικά για το τελευταίο, ο αριθμός των drums παίζει το ρόλο του).

Στο 19ο (!) άλμπουμ της καριέρας τους που ξεκίνησε το 1997 στο μαγικό Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, οι Oh Sees έχουν πολλές συνθέσεις-λόγους για να είναι υπερήφανοι. Κεραυνοβολημένος αισθάνομαι για παράδειγμα με το instrumental Paranoise. Συνδυάζει space ατμόσφαιρα με -σχεδόν- tribal/afro ρυθμούς ενώ στο τέλος αρπάζει φωτιά με κιθαριστικό ξέσπασμα.

Ακούστε το εδώ

Πάράλληλα, η έναρξη του δίσκου είναι δυναμική, με το The Static God που “γκαραζοπανκίζει”. Ανθεμικό κομμάτι, πονηρά φωνητικά, ρυθμικό με αρκετές εναλλαγές και με κιθάρες-πριόνια. Δεδομένο είναι ότι θα σηκώνει πολύ σκόνη στις live εκτελέσεις του. Στο Animated Violence πιέζουν τα πράγματα προς άλλες κατευθύνσεις που προσεγγίζουν το progressive/space rock (μυρίζουν hawkwind μπόλικοι εδώ) , ενώ το Keys To The Castle συνεχίζει να επιβεβαιώνει μια prog διάθεση. Άλλωστε κάτι τέτοιο μαρτυρά και η διάρκεια του.

Όσον αφορά στη θεματολογία, οι στίχοι ασχολούνται με Orcs και κάστρα αλλά κακά τα ψέματα το μουσικό κομμάτι είναι αυτό που κυριαρχεί. Δε στερεί στο άλμπουμ πάντως το γεγονός αυτό τον τίτλο του (περίπου) concept άλμπουμ. Τίτλος και φωτογραφία εξωφύλλου άλλωστε δεν αφήνουν αμφιβολίες περί αυτού.

Συμπέρασμα; Μιλάμε για μια μουσικά πολύ καλή χρονιά μετά από καιρό. Και οι Oh Sees με τη δισκάρα αυτή βάζουν γερή υποψηφιότητα για το top-10 της δισκογραφίας της. Παράλληλα πετυχαίνουν διεύρυνση του κοινού τους γιατί ο δίσκος παρόλο τον δυναμισμό χωρίς παραχωρήσεις, διαθέτει αρκετά κομμάτια με στρογγυλεμένες γωνίες αλλά και μια παραγωγή (μέσα σε όσους εργάστηκαν για αυτήν είναι και ο Ty Segall) άψογη αλλά και συγχρονισμένη με τα ακούσματα της εποχής.

* 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Paranoise, Animated Violence

7,5/10

Φωτογραφία: v_era