Πολλές από τις μπάντες που ακούμε και ακολουθούμε για χρόνια, έχουν «γράψει» μέσα μας και πετυχαίνουν να γίνουν κομμάτι του εαυτού μας, ίσως και -καθ’υπερβολήν- παράγοντας που καθορίζει την προσωπικότητα μας. Όταν αφιερώνεις πολλές ώρες σου στις συνθέσεις αλλά και στο να διαβάζεις τους στίχους, όταν συνδέεις στιγμές (έρωτα, λύπη, χαρά, ταξίδια, διαδρομές) με τους ήχους τους, είναι δύσκολο να μη δεθείς. Πλέον δε, με τα social media, η επαφή με όσα προκύπτουν ακόμα και ως «καθημερινά νέα» τους, σε κρατούν ακόμα πιο κοντά. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι για εμένα οι Riverside. Η σύνδεση μου με την progressive μπάνταρα από την Πολωνία ήταν έντονη, έγινε όμως ακόμα πιο δυνατή το 2016, όταν έπεσε το μαύρο πέπλο του θανάτου του κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους της, Piotr Grudziński, πάνω απ’όλα όσα την αφορούσαν. Η μαυρίλα που έβγαινε μετά από κάθε ανάρτηση τους στο δίκτυο ήταν αβάσταχτη, όσο και φυσιολογική. Τόση, που με είχε παρασύρει σε έναν εσωτερικό θρήνο, για έναν άνθρωπο που δεν “ήξερα”, στην ουσία.
Η αγωνιώδης αναμονή όλων των φίλων τους, αφορούσε καταρχάς στην απόφαση του Μariusz Duda και της παρέας του για το αν θα υπήρχε συνέχεια στην πορεία του συγκροτήματος! Όταν άναψε το πράσινο φως, η περιέργεια στράφηκε στο αν θα προχωρούσαν σε προσθήκη νέου μέλους (αντικατάσταση του Piotr δηλαδή, κάτι που δεν έγινε αφού προφανώς ήταν αδύνατο, άσχημο και αδιανόητο, κυρίως για την ίδια την μπάντα) και στο πότε θα κυκλοφορούσε νέος δίσκος. Και κυρίως τί δίσκος θα ήταν αυτός.
Η επανεμφάνισή τους έγινε όμως σταδιακά. Αρχικά, με την κυκλοφορία του -αφιερωμένου στον φίλο τους - Eye Of The Soundscape, στο οποίο υπήρχαν επανεκτελέσεις παλαιότερων κομματιών, καθώς και -μόλις- τέσσερα νέα κομμάτια. Στην κιθάρα ήταν ο αποθανών Piotr που είχε προλάβει να αφήσει την αύρα (και τη δουλειά του) του και σε αυτές τις ηχογραφήσεις. Άλλωστε το “Eye..”, έκανε την εμφάνιση του δέκα μόλις μήνες μετά το χαμό του κιθαρίστα. Ήταν ο ιδανικότερος αποχαιρετισμός. 2 χρόνια αργότερα, ήρθε η στιγμή για τον πρώτο δίσκο της “μετά” εποχής: Wasteland! Μεγάλη εισαγωγή για να φτάσουμε στο κυρίως θέμα του κειμένου, όμως, καλώς ή κακώς, δε γινόταν να παραλείψουμε ούτε λέξη από τα ανωτέρω. Όλα μαζί, περιγράφουν την ψυχολογία υπό την οποία γίνεται η υποδοχή του νέου δίσκου από τους οπαδούς, εκτός από το να σκιαγραφούν το κλίμα εντός του συγκροτήματος. Που δεν είναι άλλη από μία χαρμολύπη. Για όσα άσχημα προηγήθηκαν, αλλά και για την ελπίδα που πάντα -πρέπει να- υπάρχει ώστε να μας βοηθά να κοιτάμε λίγο πιο αγέρωχα το μέλλον.
Χαρμολύπη συναντάς και στο δίσκο. Λύπη δε γίνεται να μην υπάρχει. Θα τους συνοδεύει για πάντα, ατομικά αλλά και στο καθαρά “επαγγελματικό” κομμάτι. Όμως, όταν δημιουργείς κάτι νέο, δε γίνεται να μη το κάνεις με χαρά. Έτσι, αν και το ξεκίνημα του δίσκου είναι μελαγχολικό, με το The Day After και τον Duda να τραγουδά a capella και σε αργό μοτίβο, η συνέχεια είναι πολύ διαφορετική, θα έλεγα.. απλά φυσιολογική! Το The Day After ηχεί στα αυτιά, σαν ένας αποχαιρετισμός στο φίλο, το παραλληλίζω με το απαλό ξεκίνημα του Second Life Syndrome με το εναρκτήριο After και μοιάζει σα μια απαραίτητη “κάθαρση” πριν προχωρήσουν μπροστά: “Question marks are falling down, Crushing underneath our memories, As we stand and look around, The world that remained”.
Χωρίς ανάσα, με το τέλος του κομματιού ξεκινά εντυπωσιακά το επόμενο! Acid Rain: Με δυνατό, κιθαριστικό, riff. Από αυτά που πάντα τους χαρακτήριζαν. Όπως και οι όμορφες εναλλαγές, αφού το κομμάτι στη μέση μεταβάλλεται σε ύφος, γίνεται πιο ακουστικό και ρυθμικό. Το Vale of Tears είναι το πρώτο single (ας πούμε), που κυκλοφόρησε σαν προπομπός του άλμπουμ και μάλλον δικαίως αφού έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Εξαίρετο στίχο, συναίσθημα, εναλλαγές και άψογα riffs από τη μέση και μετά! Το ήπιο Guardian Angel μου έφερε έντονα στο μυαλό το Afloat από το Love, Fear and the Time Machine (2015). Έντονα συναισθηματικό και ακουστικό, κάτι όχι τελείως “ξένο” στην καριέρα τους, σίγουρα όμως πολύ ταιριαστό στην παρούσα φάση. Όλο το Wasteland πάντως μοιάζει σα μια φυσική συνέχεια του προαναφερθέντος άλμπουμ, καθ’ ότι αντίστοιχο κομμάτι είναι και το εκπληκτικό River Down Below, με τη σημαντική συμβολή του Maciej Meller στο κιθαριστικό solo. “There's so much that I have got to find out / Until the next darkness arrives I do not have too many requirements / Only one wish Before you go And before I crumble back into the dust / Take me to the river down below”. Θλίψη…
Ένα από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου είναι το Lament. Μελωδικό, ανατριχιαστικό με πόνο να αναδύεται από κάθε νότα του. “Father, will you take me away, Father will you take and save me from my fate”. Η συμβολή του guest βιολιστή Michal Jelonek, λίγο πριν το τέλος νικά και τις τελευταίες σου άμυνες για να μη δακρύσεις. H μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση του δίσκου (εννιάμιση λεπτά) είναι το instrumental Struggle for Survival, που χωρίζεται σε δύο μέρη: Dystopia, Battle Royale. Είναι από τα καλύτερα του δίσκου όμως σου δίνει την αίσθηση ότι κάπου χάνεται, κάπου το παρατραβάνε. Αν ήταν λίγο μικρότερο, θα ήταν πιο συμπαγές και με πιο τρανταχτό τελικό αποτέλεσμα.
Το αποφάσισα πάντως, μετά από πολύ σκέψη -είναι η αλήθεια- και καμία 15αρια ακροάσεις: Το ομώνυμο του LP είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Και μου μοιάζει σαν κάτι φρέσκο για τον ήχο της μπάντας, βγάζει έναν (πώς να το πω) «western» ήχο. Τρομερή κιθαριστική δουλειά, αυτή τη φορά από τον ίδιο τον Duda. Μετά το χαμούλη από αυτό, την αυλαία έρχεται να ρίξει το Night Before με την καταπληκτική μελωδία στο πιάνο. Σε κάποιους ίσως ακουστεί βαρετό ή και υπερβολικά pop, σε εμένα ακούγεται ως το τέλειο κλείσιμο.
Τo Wasteland είναι ένα ακόμα καταπληκτικό άλμπουμ από το -κατά την ταπεινή μου άποψη- μεγαλύτερο progressive rock συγκρότημα της εποχής μας.Ο Travis Smith δε, (Opeth κ.ο.κ) για άλλη μια φορά έκανε καταπληκτική δουλεία στο artwork του άλμπουμ, και το βοήθησε να γίνει ακόμα πιο απαραίτητο για όσους έχουμε μείνει να αγοράζουμε το φυσικό προϊόν. Σίγουρα απουσιάζουν κάποια πράγματα από το παρελθόν τους. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Όμως ο δίσκος σε πάει από τη θλίψη στην αισιοδοξία, από τον αποχωρισμό στη συντροφικότητα, από την απελπισία στην ελπίδα, από τη ματαιότητα στην ανάγκη να σηκωθείς και να παλέψεις. Από το μαύρο στο… όχι και τόσο μαύρο. Προχωρά μπροστά την μπάντα και ενώνει με ακόμα μεγαλύτερους δεσμούς τα τρία εναπομείναντα μέλη. Γεμίζει τον κόσμο μας για άλλη μια φορά με πανέμορφες μουσικές, και με 9 ακόμα καλούς λόγους ώστε να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα για να τους δούμε να παίζουν (Βουκουρέστι και Soundart σου ερχόμαστε). Και φυσικά είναι αυτό που σίγουρα θα ήθελε και ο φίλος τους να γίνει: Να συνεχίσουν το όνειρό του. Και όπως ο ίδιος ο Duda είχε αναφέρει στους υπόλοιπους δύο της μπάντας: “Να θυμόμαστε ότι αυτό είναι μόλις η αρχή. Πολλοί από τους οπαδούς μας δεν μπορούν καν να φανταστούν ένα άλμπουμ χωρίς τον Grudzień και για κάποιους από αυτούς, η μπάντα έπαψε να υπάρχει όταν αυτός πέθανε. Πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να επιβιώσουμε, όχι μόνο παίζοντας ζωντανά αλλά -αν το καταφέρουμε- ηχογραφώντας ένα νέο άλμπουμ…”. Τα κατάφεραν μια χαρά…
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Wasteland, Vale Of Tears.
8/10
Φωτογραφίες: v_era
