Oι (πρώην Πατρινοί και νυν) Αθηναίοι Monovine, κυκλοφόρησαν πέρσι τον τρίτο δίσκο τους. Ο τίτλος αυτού είναι D.Y.E και αποτελεί κατά την άποψη μου μία επαρκέστατη εκπροσώπηση του μουσικού είδους που υπηρετούν, του alternative/grunge ήχου δηλαδή. Ένα είδος που νομίζω πως στην Ελλάδα υπολείπεται άλλων ρευμάτων, σε δυναμική και ποιοτική έκφραση. Οι Monovine, μετά από ανακατατάξεις και επανακάμψεις μελών έφτιαξαν ένα δίσκο που στο μέλλον θα αποτελεί σημείο αναφοράς της πορείας τους. Δε ξέρω αν είμαι υπερβολικός στην πρόβλεψή μου, αλλά μπορεί να αποτελέσει και αναφορά για το είδος γενικότερα, όσον αφορά την εγχώρια τουλάχιστον παραγωγή.

Έντεκα τραγούδια, όπου το καθένα έχει τη δική του, ξεχωριστή ταυτότητα. Και σίγουρα πολλοί θα πουν ότι οι επιρροές τους είναι εμφανείς, όπως και οι ομοιότητες τους με μπάντες (τα φωνητικά μοιάζουν με αυτά του Curt Cobain, ωραία ναι, τι να κάνουμε να αλλάξουμε τη φωνή του ανθρώπου;), όμως παρθενογεννέσεις δεν υπάρχουν. Όλοι κάτι ακούμε, όλοι από κάποιους επηρεαζόμαστε.
Το σημαντικό είναι ότι ο δίσκος έγινε με μεράκι, με μπόλικη έμπνευση (αφού κυριολεκτικά δεν ήξερα ποια τραγούδια να ξεχωρίσω σα κορυφαία) και με σεβασμό στα ιερά τέρατα της μουσικής που τους ενέπνευσαν. Τους Nirvana, τους Soundgarden, τους Alice in Chains τους Stone Temple Pilots και τους Tool (καλά αυτοί, στα δικά μου αυτιά είναι παντού).

Stone Temple Pilots ας πούμε “ακούω” πολύ στο Your Figure Smells που είναι το αγαπημένο μου του δίσκου, με το φοβερό και αναπάντεχο ανατολίτικο τζαμάρισμα στο τέλος. Το Mellow βέβαια, που είναι το εναρκτήριο του δίσκου, δε βρίσκεται τυχαία εκεί. Περιέχει όλη την ουσία της μπάντας, είναι ο ιδανικός προπομπός όσων θα ακούσουμε. Δυνατές κιθάρες, οργισμένα αλλά και συχνά “βαριεστημένα»/grunge-y φωνητικά, ωραίες εμπνεύσεις και σφήνες από άλλα μουσικά είδη, όπως το τζαμάρισμα που αναφέραμε παραπάνω ή το σχεδόν surf rock παραλήρημα του Messed Up. Στο Void, νωρίτερα άκουσα πολύ το Monsters in the Parasol των Queens of the Stone Age, περασμένο όμως από το "Monovine" φίλτρο, με ένα καταπληκτικό riffακι (βγαλμένο από ταινία με σκηνές αγωνίας) να διατρέχει το κομμάτι από το πρώτο δευτερόλεπτο. Επίσης, αν θέλετε punk, και από αυτό έχουμε -με μία νότα grunge περιτυλίγματος στις κιθάρες- με το ταχύτατο και πολύ μικρό σε διάρκεια Ring A Bell.
Το hit, ας πούμε, του άλμπουμ είναι το προτελευταίο κομμάτι, που τιτλοφορείται Why Don’t You Shoot Me in the Head, και που σε θεματολογία αλλά και ύφος μου φέρνουν περισσότερο από κάθε άλλο σε Nirvana, και ας έχει διάρκεια πάνω από 5 λεπτά. Στα αξιοσημείωτα, ή εξαιρετική αγγλική προφορά στα φωνητικά, του Στράτου. Φαίνεται φυσικά σε όλο το δίσκο, αλλά ειδικά στο Haunt που πέφτουν τελείως οι τόνοι, είναι εμφανέστατο.

Αυτό το άλμπουμ που έφτιαξαν οι Monovine το βλέπω σαν μια μεγάλη ανάσα για τον alternative ήχο της χώρας. Χρειαζόμαστε πολύ δίσκους που να διανθίζουν την ελληνική παραγωγή, να ανοίγουν τον ορίζοντα και τη βεντάλια των μουσικών ειδών που η εγχώρια έμπνευση αγκαλιάζει. Προσωπικά δε, επειδή δηλώνω ελαφρώς κουρασμένος από το stoner/post/heavy ύφος, πέρασα πολύ καλά με όσα άκουσα και χάρηκα ακόμα περισσότερο που μετά από πολλές χαμένες ευκαιρίες, μπόρεσα να τους δω live (στο release του 2019). Μάλιστα, παρά το δύσκολο της ώρας διαπίστωσα οτι η ενέργεια του δίσκου, είναι ατόφια και βγαίνει αβίαστα και στη σκηνή.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Your Figure Smells, Void.
7/10
._

Photos: v_era (Release Festival 23.06.2019)