Για τον Greg Dulli και τη συνθετική του δεινότητα τα έχουμε πει πολλές φορές. Ενδεχομένως είναι λίγο υπερβολικό αυτό που έχω γράψει (εδώ), όμως το συνολικό του έργο πιστεύω πως τον κατατάσσει στο ιερό και κορυφαίο εκείνο γκρουπ συγχρόνων δημιουργών στο οποίο θα βρει κανείς τον Iggy, τον Bowie, τον Reed, τον Lanegan, τον Byrne και μερικούς (λίγους) ακόμα. Με το εξαιρετικό, φετινό, Random Desire, αυτό που κατορθώνει είναι να μου δίνει ένα ακόμα επιχείρημα για να στηρίζω το ανωτέρω.
Το νέο του άλμπουμ, Random Desire, κυλά ήρεμα και αρμονικά, όπως τα ρυάκια του καλοκαιρινού Πηλίου (το μυαλό ακόμα βρίσκεται στις διακοπές μάλλον, όπου και άκουγα το δίσκο) με τον τρόπο του Dulli, χωρίς πλαδαρότητα και ανούσιες υποτονικότητες. Δεν είναι μια τυχαία συλλογή τραγουδιών. Κάθε ένα απο αυτά έχει λόγο που βρισκεται στο δίσκο, και στη συγκεκριμένη θέση. Γιατί είναι το soundtrack όλων όσων ο Greg έζησε και θέλει να μας διηγηθεί. Απώλεια, θλίψη, απογοήτευση, μοναξιά αλλά και χαρά, ελπίδα, ανακούφιση. Ακόμα και στις λιγότερο έντονες στιγμές (Marry Me, Slow Plan), ο τρόπος που τραγουδάει δίνει ένταση και όγκο στις σύνθεσεις, σε ωθεί στο να διατηρείς απόλυτη συγκέντρωση σε αυτό που ακούς. Δε σε αφήνει να ησυχάσεις, όπως και σε ησυχία δεν έχει μείνει ούτε ο ίδιος άλλωστε, με τα τόσα διαφορετικά projects που τρέχει, την αέναη ανάγκη του να δημιουργεί αλλά και τον πρόσφατο θάνατο του καλού του φίλου (κιθαρίστα Dave Rosser με τον οποίο o Dulli συνεργάστηκε σε όλα του τα μουσικά projects ).

Πάμε λίγο και στα κομμάτια που ξεχώρισα, αφού αναφέρω πως τον δίσκο έχει δημιουργήσει σχεδόν στο σύνολό του, ο ίδιος ο Dulli: To Pantomima μπήκε στην αρχή της λίστας για να δώσει το ρυθμό και το στίγμα στο άλμπουμ, αλλά και γιατί είναι ένα κλασσίκοτατο δείγμα του ήχου που ο Dulli μας έχει συνηθίσει στις δουλειές του. Είναι επίσης ένα κομμάτι που σε ένα υποτιθέμενο “Best of Dulli”, θα είχε περίοπτη θέση. Εκεί βέβαια, θα έλαμπε και το πρώτο single, το -ελαφρώς, spaghetti western ύφους- A Ghost, που είναι ένα από τα πιο γλυκά και συνάμα -εσωτερικά- δυναμικά κομμάτια που μας έχει παρουσιάσει στη μέχρι τώρα πορεία του. Με καταπληκτική ενορχήστρωση επίσης, όπως και το φρενήρες The Tide που θα μπορούσε να βρίσκεται στο (μοναδικό) άλμπουμ των Gutter Twins, άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τον φιλαράκο του, Mark Lanegan. Ναι, μου λείπει η φωνή του Μάρκου στο άλμπουμ, κάπου έπρεπε να τον «χώσει». Ίσως εδώ, στο The Tide, ήταν μια καλή ευκαιρία. Νωρίτερα στο δίσκο, δε μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος από τη σαγηνευτική μελωδία του Scorpio που ακολουθείται αριστοτεχνικά από το ρυθμικότερο αλλά εξίσου σκοτεινό It Falls Apart.
Θα έλεγα ότι αυτή είναι η λέξη χαρακτηρίζει απόλυτα τον αγαπημένο μας Γρηγόρη: “Σκοτεινός”. Αλλά χωρίς τα όσα “δήθεν” μπορεί αυτός ο χαρακτηρισμός να κουβαλάει πλέον. Γιατί αν ρωτήσεις εκεί έξω, σκοτεινούς θα σου πουν τόσο τους παλιούς Anathema, όσο και τους τελευταίους λίγο πριν την -προσωρινή ελπίζω- διάλυση. Σκοτεινές θα σου πούνε και τις…ελαφρολαικες μπαλαντόμπάντες τύπου emo. “Ε, δεν είναι”, πως να το κάνουμε.
Βέβαια, κατά την άποψη μου, ο δίσκος έχει και λίγα lows, που μειώνουν τον ενθουσιασμό και την τελική εντύπωση που αφήνει, όπως το Lockless που θα μπορούσε και να λείπει χωρίς να στεναχωρούσε κανέναν (εκτός ίσως από τον δημιουργό του). Λεπτομέρειες…
Λεπτομέρειες πραγματικά, γιατί μιλάμε για ένα δίσκο που την θέση του στη δισκοθήκη σας (ή έστω στο χρόνο που θα προσφέρετε από τη ζωή σας για να ακούσετε μουσική) την κερδίζει επάξια με την ποιότητα του και όχι απλώς επειδή είναι “ένας ακόμα δίσκος Dulli”.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Α Ghost, Pantomima.
7,5/10

Photo: Greg Dulli