Για τους Arcadian Child σας έχουμε ζαλίσει. Μάλιστα, αργήσαμε λίγο να τους πάρουμε χαμπάρι, κάτι που έγινε αρκετά μετά το 2015 όταν και ξεκινούσαν από το νησί της Αφροδίτης το ταξίδι τους. Έτσι, η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους, το 2018, ήταν αυτή που τελικά έδωσε την αφορμή να φτάσουν στα αυτιά μας, με εκκωφαντικό σίγουρα τρόπο. Έκτοτε, με τα πεπραγμένα τους, τόσο με κυκλοφορίες (studio και live lp) όσο και με την live εμφάνισή τους στην Αθήνα, μας έχουν προσφέρει πολύ σημαντικές μουσικές απολαύσεις αλλά και το «δικαίωμα» να έχουμε απαιτήσεις και να είμαστε αυστηροί μαζί τους. Με αυτή ακριβώς τη διάθεση βλέπω και τη φετινή τους κυκλοφορία, με τίτλο Protopsycho.
Καταρχάς να πούμε ότι ήδη το άλμπουμ έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές από sites και μουσικόφιλους ανά τον κόσμο και αυτό από μόνο του είναι ένα παράσημο για την μπάντα και τη δουλειά της. Μην ξεχνάμε ότι προέρχεται από ένα μικρό νησί στην άκρη της Ευρώπης, με μουσική μεν παράδοση, η οποία όμως δεν έχει αγκαλιάσει -παρά μόλις πρόσφατα- ιδιαίτερα τον rock ήχο. Ανοίγουν ένα δρόμο, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια -μαζί με μερικές ακόμα μπάντες- ως πρωτοπόροι και για αυτό τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.
Στο φετινό τους πόνημα οι Arcadian Child συνεχίζουν από εκεί που άφησαν τη δουλειά, με το Superfοnica. (Νέο)ψυχεδέλεια, με μπόλικα ανατολίτικα στοιχεία και κιθαριστικές επισκέψεις σε indie, prog και hard rock περιοχές. Άλλωστε, γεωγραφικά η Κύπρος -όπως και η Ελλάδα- βρίσκονται σε σημείο που δέχονται και...απορροφούν κραδασμούς, ήχους και επιρροές τόσο από Δύση, όσο και από Ανατολή.
Το κλειδί που για εμένα είχαν βρει στο προηγούμενο εντυπωσιακό άλμπουμ ήταν η ισορροπία σε αυτή την αφομοίωση πολιτισμών. Είναι σημαντικό να μπορέσεις να βρεις την σωστή δοσολογία μεταξύ των παραπάνω υφών, έτσι ώστε να μην κουράσεις, να μην ξεφύγεις. Υπάρχει, στο δικό μου το μυαλό, μια λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να περάσεις, όσων αφορά στη χρήση των έντονων ανατολίτικων μελωδιών στον rock πάντα ήχο (εκτός αν είσαι οι Led Zeppelin, όποτε σε αυτή την περίπτωση κάνεις ότι γουστάρεις…). Αν την περάσεις κινδυνεύεις να γίνεις κάτι άλλο, που με βάσει το προσωπικό μου γούστο πάντα, δεν είναι τόσο θελκτικό.

Νομίζω πως, σε αντίθεση με το προηγούμενο άλμπουμ, οι Arcadian Child εδώ το όριο αυτό σε κάποια από τα 8 όμορφα τραγούδια το ξεπέρασαν. Άλλοτε περισσότερο (Wave High), άλλοτε λιγότερο (Snakecharm), ξέφυγαν κάπως. Ενδεχομένως πάντως, ένας ακροατής από τη Γερμανία ή τη Δανία να βρίσκει ενδιαφέρουσα την υπερβολή στο ανατολίτικο. Εμείς εδώ, που -θέλοντας και μη- το ζούμε συνεχώς σπανιότατα σε καλή εκδοχή και συνήθως σα γέμισμα σε ποπ κομμάτια, έχουμε, θεωρώ, παραπάνω ευαισθησία. Για το Sour Grapes, μέσα στο οποίο ακούγονται ήχοι που μοιάζουν με καλέσματα ιμάμηδων (αν δεν κάνω λάθος), δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μ’ενθουσιάζει.
Αν εξαιρέσουμε την ανωτέρω παρατήρηση, το άλμπουμ κατακλύζεται από δυνατές κιθαριστικές στιγμές, prog εναλλαγές που ανατριχιάζουν, όμορφα, υψηλότονα φωνητικά και ψυχεδελικές βουτιές, τόσο στον αμιγώς ’60 ήχο όσο και σε πιο σύγχρονες εκφάνσεις αυτού. Μας είχαν προϊδεάσει άλλωστε από το Superfonica, πως ξέρουν πάρα πολύ καλά να γράφουν και να αποδίδουν σωστά πολύ εντυπωσιακά κομμάτια. Μιλώντας για σωστή αναλογία δυτικών και ανατολικών ήχων, το ομώνυμο του δίσκου που ρίχνει και την αυλαία, είναι το αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Δυνατές, fuzzαριστές κιθάρες, ελαφρώς υπόκωφα φωνητικά, καταπληκτικό rhythm section (αυτό υπάρχει έτσι κι αλλιώς σε όλο το άλμπουμ), εναλλαγές και απλώς μια υποβόσκουσα ανατολίτικη μελωδία σαν κερασάκι που ομορφαίνει το γλυκό. Εξαιρετικό είναι επίσης και το Raisin’ Fire που γλυκοκοιτάζει προς Black Sabbath, μέχρι τo out of this world τζαμάρισμα που του προσθέτουν στο τελευταίο λεπτό και το απογειώνουν. Το The Well επίσης μ’αρέσει, τόσο το στιχουργικό του κομμάτι όσο και το κιθαριστικό γκάζωμα προς το τέλος.
Η παραγωγή είναι πολύ καλή, αρκετά ανώτερη της προηγούμενης δουλειάς και ασφαλώς είναι σημαντικό να υπάρχει εξέλιξη και σε αυτό τον τομέα.
Μία ακόμα διαπίστωση σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο είναι ότι στα περισσότερα κομμάτια υπάρχει μια τάση προς το να ανέβει η ένταση στις κιθάρες, να κινηθούν προς Black Sabbathικά μονοπάτια δηλαδή (ελαφρώς, όχι τίποτα ακραίο), και λίγο λιγότερο προς αντίστοιχα progressive. Θα έλεγα δηλαδή, αν μπορούσα να μπω στο μυαλό τους την ώρα που έγραφαν το δίσκο, πως πιθανότατα πήραν την απόφαση να απομακρυνθούν από τη μελωδία και να τα «σπάσουν» όλα. Όπως στο αργόσυρτο αλλά «βαρύ και ασήκωτο» Bodies of Men. Πιο heavy και οπού βγει. Βγήκε κάπου καλά, αυτό είναι σίγουρο. Το αν θα συναντήσουν την εμπορική επιτυχία, δεν το γνωρίζω. Σίγουρα για αυτό το θέμα έχει αποδειχτεί πολλάκις ότι δεν είναι μοναδικό κριτήριο η καλλιτεχνική αξία. Είναι το hype και πως θα το προκαλέσεις Και αυτό είναι λυπηρό, ειδικά αν μιλάμε για το rock (την μουσική, τον τρόπο σκέψεις και ζωής, κλπ). Το υλικό υπάρχει. Πως όμως δημιουργείς το hype, ειδικά σε ένα περιβάλλον που μπάντες σκάνε σα τα μανιτάρια (καλό είναι αυτό, μην παρεξηγηθώ); Δεν έχω ιδέα, δεν πολυπερνά από το χέρι μου και σε ένα τέλειο κόσμο δε θα έπρεπε να είναι κάτι που αφορά και τις μπάντες, παρά μόνο η δουλειά τους. Σίγουρα όμως οι Arcadian Child αξίζουν την καταξίωση.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Raisin’ Fire, Protopsycho.
7/10

Photos: Kyriakos  Xhristodoulides Photography