Όταν πρωτοείδα το συγκεκριμένο εξώφυλλο του (του Σωτήρη Τραγαζίκη), καταγοητεύτηκα. Όταν έμαθα ότι τα παιδιά που αποτελούν τη μπάντα είναι (αν δεν κανω λάθος) φοιτητές στα Χανιά όπου και εγώ πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια, κατασυγκινήθηκα. Με όλη αυτή την εισαγωγή πριν την ακρόαση, δύσκολο να αποτύχει η…συνταγή. Όταν άκουσα λοιπόν το δίσκο των Meridian Blank, Scenes & Fragments, καταχάρηκα γιατί αυτό που έφτασε στα αυτιά μου ήταν ένα μουσικό έργο δουλεμένο πολύ καλά και με αγάπη για το είδος. Ο ήχος της μπάντας ακούγεται σα μια πολύ ισορροπημένη μίξη progressive rock (ίσως και metal σε στιγμές), psych, και όλα αυτά δομημένα σε post rock φόρμες.
Μιας και το ξεκίνησα δακρύβρεχτα, θα το συνεχίσω στην ίδια κατεύθυνση. Όσο τους άκουγα, το μυαλό μου ταξίδευε στις φοιτητικές εποχές στα Χανιά που πλέον χρονικά είναι τόσο μάκρυνες αλλά στο μυαλό φαντάζουν τόσο ζωντανές. Τους φαντάζομαι λοιπόν να κυκλοφορούν στα στενάκια της παλιάς πόλης, να συνθέτουν μουσικές στο μυαλό τους αγναντεύοντας τον θαλασσινό ορίζοντα από τα τραπεζάκια της...Πύλης της Άμμου, να εμπνέονται από το χειμωνιάτικο κύμα που σκάει στο παλιό λιμάνι και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, να σκέφτονται doom μελωδίες όταν το ηλιοβασίλεμα χρωματίζει υπέροχα τον φάρο. Τους φαντάζομαι να παίζουν στο θεατράκι της Ανατολίκης τάφρου το καλοκαίρι και σε μικρά μπαράκια το χειμώνα, στην πιο γοητευτική (κυρίως το χειμώνα) παλιά πόλη της Ελλάδας.
Ο δίσκος περιλαμβάνει επτά καλοδουλεμένες και αρκετά μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, σε καμία περίπτωση όμως κουραστικές. Βαριά riffs (και αυτοσχεδιασμοί) διαδέχονται το ένα το άλλο και σπάνε την ηρεμία της αλα-Pink Floyd ήπιας και σκοτεινής ατμόσφαιρας. Τα φωνητικά έχουν πολύ ενδιαφέρον. Δεν είναι αυτά που περιμένεις από μια progressive μπάντα, που μάλιστα κλείνει και το μάτι προς το metal. Δεν είναι δηλαδή ούτε βαριά, ούτε ιδιαίτερης τραχύτητας και όλα αυτά τα γράφω -εντελώς- με την καλή έννοια. Ο Γιώργος Κολομβάκης άλλοτε μου θυμίζει Maynard Keanan (Tool, Perfect Circle, Puscifer), άλλοτε Εddie Vedder (Pearl Jam) και κάποιες φορές φέρνει προς Danny Cavanagh (Anathema). Εγκρίνουμε, σε κάθε περίπτωση!
Η εισαγωγή γίνεται με το Take me In. Είναι αντιπροσωπευτικό όσων ακολουθούν. Prog, αργόσυρτο, με αλλαγές στην ταχύτητα, όμορφο κιθαριστικο solo, αποτελεί ιδανική βιτρίνα του δίσκου. Το τρίτο κομμάτι (Lament) μου φέρνει πολύ στο μυαλό τους Perfect Circle. Τόσο μουσικά όσο -κυρίως- τα φωνητικά με παραπέμπουν πολύ στο τρόπο που τραγουδάει ο Maynard, ειδικά στους PC (και όχι τόσο στους Τool, όπου ειναι σαφώς πιο "σκοτεινός"). Eνα υπέροχο prog/post κομμάτι με ένα εξαιρετικό hard rock κιθαριστικό σόλο/γύρισμα προς το τέλος του. Εμπνευσμένο πραγματικά.
Στo Νature of Life έχουμε αλλαγή τοπίου. Οι εντάσεις πέφτουν, γίνεται χρήση φωνητικών samples και η ατμόσφαιρα είναι πιο ταξιδιάρικη. Θυμίζει όλο αυτό God is An Astronaut, Long Distance Calling και μπάντες που αρέσκονται στη χρήση πολλών οργάνων και διαφόρων ηχητικών παρεμβάσεων στην τελική ατμόσφαιρα της σύνθεσής τους. Αυτό δεν είναι εύκολη δουλειά και εδώ οι MB φαίνεται ότι μπορούν να το κάνουν σαν απόλυτοι επαγγελματίες, με πολλά χρόνια δουλειάς στην πλάτη. Για το τέλος, με το αργόσυρτο, σκοτεινό Cerulean, βάζουν την υπογραφή τους κάτω από τον υπέροχο πίνακα που λέγεται Scenes & Fragments.

Σαν επίλογο, και εφόσον νομίζω πως ήμουν αρκετά σαφής παραπάνω πως ο δίσκος είναι πολύ καλός (με τα φυσιολογικά θεματάκια που μπορεί η απειρία να επιφέρει σε ένα ντεμπούτο), θα επιστέψω στα…Χανιά. Τα Χανιά των 90s-αρχών 20s όπως και άλλες επαρχιακές πόλεις είχαν αρκετά (όχι πολλά και τότε) bar με rock μουσική. Σήμερα, απ’ότι μαθαίνω αυτό έχει περιοριστεί πολύ και όλα -όπως παντού- γίνονται μια…mainstream σούπα! Είναι λοιπόν εντυπωσιακό και παρήγορο να βλέπεις μπάντες με άποψη να ξεπηδούν σα μανιτάρια απ’όλα τα μέρη της Ελλάδας! Και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα, η απάντηση μας στην προσπάθεια να γίνουν όλα μία άμορφη, ανούσια μάζα! Μπράβο στους Meridian Blank για τα χορταστικά και ποιοτικότατα 52 αυτά λεπτά του δίσκου και μπράβο στα Χανιά και όλη την επαρχία που δεν το παρατάει (σίγουρα το φοιτητικό, νέο αίμα, προερχόμενο από τις μεγαλύτερες πόλεις βοηθά σε αυτό). Για τη μπάντα απλώς να επαναλάβω και να τονίσω πως δηλώνω διπλά χαρούμενος γιατί το prog/post ύφος τους, αυτό που συναντάμε στους Porcupine Tree, Russian Circles κλπ, δεν το βρίσκαμε εύκολα σε ελληνικές μπάντες. Είναι ένα από τα μουσικά είδη που λατρεύω και είμαι πολύ χαρούμενος που σιγά-σιγά προστίθεται και στην εγχώρια εκδοχή του και σε απόλυτα συγκρίσιμο επίπεδο με τις μπάντες του εξωτερικού.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Lament, Nature of Life.
7,5/10

Photos: from band's official Facebook Page