Παρακάτω, είναι η άποψη μου για τον τελευταίο δίσκο των Strokes. Δε θα έλεγα ότι πολυστηρίζεται σε αμιγώς μουσικά κριτήρια. Βέβαια, τελευταία το έχω ρίξει πολύ στη συγκίνηση, την ονειροπόληση και την αναπόληση, κάτι που βγαίνει συχνά και στα κείμενα για δίσκους. Ίσως να φταίει και η δύσκολη κατάσταση με τον κύριο covid-19, που βιώνουμε όλοι και που μας έχει κάνει να επανεκτιμήσουμε τα απλά πράγματα. Ο νέος δίσκος των Strokes, ανήκει ξεκάθαρα σε αυτά τα απλά πράγματα!
Το κάνουν να φαίνεται απλό, αλλά δεν ξέρω αν είναι τόσο. Να βάζεις να ακούσεις το άλμπουμ και στα πρώτα 20-30 δευτερόλεπτα να έχεις ξεχάσει σκοτούρες, ήδη να έχεις σηκωθεί να χορεύεις, να σφυρίζεις, να χαμογελάς. Το πάθαμε (οικογενειακώς) με το που μπήκε το εναρκτήριο του The New Abnormal, The Adults Are Talking, οπότε από εκεί και πέρα το πράγμα...πήρε το δρόμο του. Δε γινόταν να γραφτεί κακή κριτική, ειδικά όταν ο Julian Casablancas ξέρει να γράφει στίχους (δεν είναι και ο…Σεφέρης, αλλά εντάξει!), αλλά και η μπάντα ξέρει να φτιάχνει ωραίες μουσικές ιστορίες, γλυκόπικρες, ρυθμικές, συγκινητικές, ξεσηκωτικές. Απλότητα είναι ας πούμε να γράφεις στο συναισθηματικό Selfless: “I don't have love without your arm / Life is too short, but I will live for you”. Απλότητα και έρωτας.
Η συνταγή που ακολουθούν και πάλι φαίνεται καθαρά στο υπέροχο Brooklyn Bridge to Chorus, το τρίτο κομμάτι της λίστας και τρίτο single που προέκυψε από το άλμπουμ. Λιτές ενορχηστρώσεις χωρίς πολλά-πολλά, κιθαριστικά ξεσπάσματα, ρυθμός και φυσικά μεγάλη σημασία στα φωνητικά του Julian. Αρκετά κομμάτια (όπως το ρυθμικό και με vintage video) Bad Decisions, έχουν βέβαια και το χαρακτηριστικό build-up, την κλιμάκωση που χρησιμοποιούν. Μελαγχολικό ξεκίνημα με αργό/μέτριο βασικό τέμπο, και κατόπιν ξέσπασμα, είτε μουσικό ή μέσω των φωνητικών. Σε αυτό το κομμάτι δε, αλλά και με αυτό το video, φανερώνουν ξανά ένα εκπληκτικό ατού τους: Έρχονται από το παρελθόν, μοιάζουν σα να παίζουν στα 70’s και εντούτοις ακούγονται τόσο μα τόσο φρέσκοι.
O δίσκος -για να μη νομίσει κανείς ότι κάνουμε αγιογραφία εδώ- έχει και καμιά-δυο σουπίτσες (σίγουρα το Eternal Summer, ίσως και το Why are Sundays so Depressing -δεν είμαι σίγουρος ακόμα γι’αυτό-) αλλά, φυσικά και δικαιολογούνται.
Δεν ξέρω τι «λένε» εκεί έξω για τους Stokes. Αν δε βγάζουν καλούς δίσκους πλέον, αν το παράτησαν και άλλα τέτοια. Καταρχάς, να πούμε ότι είναι μαζί 22 χρόνια και έχουν κυκλοφορήσει 6 δίσκους, με τον προτελευταίο να εμφανίζεται πριν 7 χρόνια. Αρά, φαφλατάδες δεν τους λες σε καμία περίπτωση. Επίσης είχαν την τύχη-ατυχία του 10/10 καλά κομμάτια στο ντεμπούτο LP. Είναι βαρύ το φορτίο και επειδή να επαναλάβεις κάτι τέτοιο δε γίνεται, μπορείς να κάνεις κάτι πιο εφικτό. Αυτό που πέτυχαν δηλαδή οι Strokes κατά την άποψη μου: Δεν κυκλοφόρησαν ούτε ένα δίσκο-σκουπίδι. Όλοι είχαν και δυνατά τραγούδια και μέτριες στιγμές, κανένας όμως δεν ήταν…πεταμένα λεφτά! Αυτό είναι μεγάλη επιτυχία.
Τέλος, προσωπικά μιλώντας (και για να…ξαναβρεθώ με τον πρόλογο), τους έχω συνδέσει με μια συγκεκριμένη περίοδο (2000-2004), που τη θυμάμαι ως μια ανέμελη φάση που μουσικά την θυμάμαι "ντυμένη" με ένα συγκεκριμένο -πανομοιότυπο- ήχο (Strokes, Franz Ferdinand, Hives, White Stripes, Stellastarr, Black Rebel Motorcycle Club κ.ο.κ), κάτι σαν garage-revival ας πούμε. Από αυτές τις μπάντες, οι Strokes (και οι BRBC) είναι αυτοί που με συνοδεύουν μέχρι σήμερα, το ίδιο δυνατά όπως και τότε. Έχουν γίνει λιγότερο επαναστατικοί, περισσότερο κατασταλαγμένοι, λιγότερο ατίθασοι αλλά πιο έμπειροι, λιγότερο εντυπωσιακοί αλλά πιο γοητευτικοί. Όσα περίπου συνέβησαν και σε έμενα -και σε όλους πιθανότατα- μέσα στα χρόνια…! Προχωράμε λοιπόν με μία ακόμα δισκάρα τους για τη δισκοθήκη μας. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τέλος από τους στίχους του Julian στο πρώτο -πόσο γλυκό, πόσο “Strokes” είναι αυτό το κομμάτι!- single, At the Door:
“I been on a cold road
I'll be waiting, yeah
I'll be waiting for the old times
Waiting for the tide to rise”.
Υ.Γ: Δεν θα το ξεχάσω ποτέ: Πρέπει να ήταν Χριστούγεννα του 2001 και ένας ραδιοφωνικός παραγωγός (ναι υπήρχαν τότε τέτοιοι, που έπαιζαν μουσικές κανονικές, χωρίς λίστες)  ζητούσε από το κοινό να στείλει γενικές ευχές για τη νέα χρονιά. Ένας θεούλης έστειλε: “Strokes στην Ελλάδα!”. 19 χρόνια μετά, η ευχή ακόμα ισχύει…

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: The Adults Are Talking, Bad Decisions.
8/10