Στο δικό μου μυαλό οι And Also the Trees είναι μια μυθική μπάντα. Πάνω από 40 χρόνια καριέρας, 14 άλμπουμ (καμιά 20αρια μαζί με τις συλλογές) και παρόλ’ αυτά πάντα underground ή στην αφάνεια, όπως θα το χρωμάτιζε μάλλον αρνητικά κάποιος που δεν τους πολυγουστάρει. Δεν ξέρω αν η στάση ζωής τους τα έφερε έτσι, αν επέδρασσε ο χαρακτήρας τους και η μη διάθεση τους να παίξουν το παιχνίδι της διασημότητας όπως παίζεται, ίσως το γεγονός ότι προέρχονται από ένα μικρό μέρος, κάπως μακριά από τις βασικές μητροπόλεις της Αγγλίας (Inkberrow), ενδεχομένως όμως να ήταν και απλώς θέμα τύχης το γεγονός ότι παρέμειναν ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Σίγουρα όμως, αυτό το γεγονός, συνδυασμένο με τη λυρικότητα και τη μαυρίλα της μουσικής τους, τους μετατρέπει σε γοητευτικότατους μουσικούς ήρωες για μία μικρή, πίστη ομάδα μουσικόφιλων.
Κάθε, μα κάθε άλμπουμ τους έχει κάτι να δώσει. Μπορεί σπάνια να πετυχαίνεις hit, με την όποια σχετική έννοια έστω, όμως πάντα οι συνθέσεις είναι προσεγμένες στην εντέλεια, ταιριαστές μεταξύ τους (ακόμα και αν δεν έχουν δηλώσει ποτέ πως έφτιαξαν ένα concept άλμπουμ), και επί 40 χρόνια τραγουδούν τις στοιχειωμένες post punk ιστορίες τους.

Εδώ είμαστε λοιπόν, με το δέκατο τέταρτο άλμπουμ τους, το οποίο θεωρώ πως πλησιάζει πολύ κοντά στο να συγκρίνεται με τα καλύτερά τους όπως το Virus Meadow (1986), (Listen For) The Rag and Bone Man (2007), Born Into the Waves (2016) ή το And Also The Trees (1984). Οι αδελφοί Simon Huw Jones και Justin Jones είναι τα μόνα ιδρυτικά μέλη που έχουν απομείνει στα δύο τελευταία άλμπουμ. Το The Bone Carver έρχεται 6 χρόνια μετά το πολύ όμορφο Born into the Waves. Είχαν δηλαδή ένα δύσκολο έργο: να φτάσουν σε ποιότητα, ιδέες και ενορχήστρωση σε πολύ υψηλό επίπεδο. Νομίζω πως το κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό.
To ασίγαστο πάθος τους είναι εδώ. Το βρίσκει κανείς στο υπέροχο single In A Βed in Yugoslavia, που το κλαρινέτο του Colin Ozanne χρωματίζει το κομμάτι με έντονες αποχρώσεις, ενώ η μελωδία είναι έως και καταθλιπτική. Ο ρομαντισμός είναι επίσης εδώ. Τον βρίσκει κανείς στο υπέροχο The Bone Carver, με την καταπληκτική ενορχήστρωση.

Το παραμορφωμένο μπάσο του Grant Gordon στο Beyond Action and Reaction, αλλάζει λίγο το κλίμα του δίσκου, κάνει τον ήχο τους έως και ασυνήθιστα τραχύ, με τη φωνή του Justin βέβαια-κρυστάλλινη όπως πάντα- να δίνει ένα ερωτικό τόνο στο κομμάτι. Tο Across the Divide είναι ένα στοιχειωτικό ποίημα, με τα παραμορφωμένα φωνητικά που ακούγονται στο βάθος να μου φέρνουν στο μυαλό τους Wovenhand και τις σκοτεινές απαγγελίες του David Eugene Edwards.
Ένα ελαφρώς παρεξηγημένο άλμπουμ τους (ήταν ίσως λιγότερο λυρικό από τα υπόλοιπα, πιο άμεσο και ενδεχομένως λιγότερο σκοτεινό, με ελαφρά τάση προς lounge και jazz μουσικές), το Silver Soul (1998), ξαναγεννιέται στη μνήμη μας με το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, το Another Town Another Face. Ο λόγος είναι ότι πολύ απλά όταν θέλουν να δημιουργήσουν εντονότερους ρυθμούς, διαφορετικούς απ’όσα μας έχουν συνηθίσει, το κάνουν πραγματικά καλά.
Μόνο κερδισμένος είναι κανείς, όταν περνάει το χρόνο του ακούγοντας τους And Also the Trees. Μουσικές και στίχοι, σε ταξιδεύουν, σε κάνουν να ανατριχιάσεις, να ονειρευτείς να φοβηθείς και να χαλαρώσεις. Για να επιστρέψω στο θέμα της δημοφιλίας τους (που πιθανότατα τους ίδιους δεν τους απασχολεί) θυμήθηκα την απάντηση που μας είχε δώσει το 2018 o Simon, σε συνέντευξη λίγο πριν από ένα live τους στη Death Disco:

«- Στο μυαλό μου σας “βλέπω” σα μία μπάντα με ένα μοναδικό ρεκόρ: Έχετε καταφέρει να μείνετε δυνατοί για περίπου 40 χρόνια, όντας “underground” και παραμένοντας σεμνοί. Ισχύει αυτή μου η σκέψη; Πόσο εύκολο είναι για μία μπάντα να το πετύχει αυτό, ειδικά στις μέρες μας;
SHJ: Σε ευχαριστώ. Είναι ένα μικρό θαύμα το ότι καταφέραμε να επιβιώσουμε. Αν δεν πιστεύαμε ότι αναπτυσσόμασταν, εξελισσόμασταν, και γινόμασταν κάτι που παρέμενε άξιο καλλιτεχνικά, δε θα μέναμε μαζί. Ναι, το να κάνεις live είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, αλλά πρέπει να υπάρχει κάτι καινούριο να κρατάει τα πράγματα ζωντανά! Το γεγονός ότι εγώ και ο Justin είμαστε αδέρφια, σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο. Υποθέτω λοιπόν πως μπάντες σαν τους “And Also The Trees”, δε συναντά κανείς τόσο συχνά».

Να σημειώσω και κάτι που διάβασα και μου άρεσε πολύ: «Το ότι οι ΑΑΤΤ δεν έγιναν ποτέ πολύ γνωστοί είναι μια απόδειξη του πόσο σκάτα είναι ο κόσμος μας». Κάπως έτσι!

Ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε στο Gagarin 205 το Σάββατο 16/2/2023, σε live μαζί με τους The Legendary Pink Dots, για τα 10 χρόνια της Death Disco.
#2τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Another Town Another Face, Beyond Action and Reaction
YΓ: Φυσικά, το The Bone Carver ήταν στα καλύτερά μας του 2022

8/10

photos:v_era