Ένας από τους αγαπημένους μας δίσκους της περασμένης χρονιάς ήταν το Boom Boom. Εντάξει, το να μας αρέσει δίσκος των Γάλλων neo-ψυχεδελάδων The Limiñanas δεν είναι κάτι περίεργο αφού έχουμε «φάει κόλλημα» μαζί τους αρκετά νωρίτερα από τη δεύτερη φορά που τους είδαμε ζωντανά στο Temple, πίσω στο 2019. Πιο συγκεκριμένα, ήταν το 2016 όταν είχαν εμφανιστεί στο Fuzz Club στα πλαίσια του Europavox όταν πάθαμε το πρώτο σοκ μαζί τους!
Εδώ στο Boom Boom, ο Lionel και η Μarie Liminana, οι The Limiñanas δηλαδή, συνεργάζονται με έναν τεράστιο (επίσης Γάλλο) μουσικοσυνθέτη, τον Pascal Comelade, και το αποτέλεσμα είναι ακόμα καλύτερο από το άθροισμα των 2 μερών του έργου καθενός. Σημειωτέον πως πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία τους, καθότι η πρώτη έλαβε χώρα το 2015 όπου το τρίο κυκλοφόρησε το Traité De Guitarres Triolectiques.

Σαφώς και επειδή για τους The Limiñanas έχουμε ξαναγράψει και λίγο πολύ όλο και κάτι ξέρουμε για αυτούς, θα ήθελα να σταθώ στον Comelade και να κάνω μια μικρή προσπάθεια να τον συστήσω σε όσους μπορεί να μην τον ξέρουν. Γεννήθηκε στο Μονπελιέ το 1955 και έζησε για πολλά χρόνια στην Βαρκελώνη. Εκεί κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο Fluence (1975) που ήταν ηλεκτρονικού ύφους, ενώ αργότερα ακολούθησε συνθετικά περισσότερο ακουστικά μονοπάτια με τη χρήση διαφόρων τύπων οργάνων, ακόμα και φτηνών (και DIY) κατασκευών όπως μελόντικα, τρίγωνα, παιχνίδια-πιανάκια κλπ. Σταθμός στην πορεία του είναι η Bel Canto Orchestra που δημιούργησε και με την οποία πειραματίστηκε σε διάφορους ήχους. Μέσα στα χρόνια είχε συνεργασίες με πολλούς σημαντικούς μουσικούς. Ενδεικτικά: Robert Wyatt, PJ Harvey, Faust, Pierre Bastien, Lee Ranaldo.
Ο δίσκος Boom Boom αποτελεί ένα από τα πλέον ευχάριστα, ανεβαστικά και χαρούμενα ακούσματα που είχαμε μέσα στο 2023, μια χρονιά που δεν κύλησε και σπουδαία σε παγκόσμιο επίπεδο, με πολλά φρικτά πράγματα να συμβαίνουν γύρω μας, φτιαγμένα μαεστρικά για να μας ρίχνουν την ψυχολογία. Ο Boom Boom που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο βοήθησε έστω και λίγο στο να ξεχαστούμε και να πάρουμε κάπως τα πάνω μας…
Από το ρυθμικό και funky Le Riffifi brille en Jaune καταλαβαίνεις ότι θα ακολουθήσει ένα πάρτυ. Μουσικό πανηγύρι με κάθε λογής ρυθμούς, μελωδικές εμπνεύσεις και πολλά riffs. Ο Pascal είναι υπεύθυνος για τα πλήκτρα και διάφορα άλλα όργανα όπως όλα τα ηλεκτρικά όργανα, βιολί, ακορντεόν και…κονσέρβες. Η Marie εκτός από το να παίζει ντραμς, κάνει και φωνητικά σε κάποια κομμάτια. Τέλος ο Lionel ασχολείται με το κιθαριστικό κομμάτι και το fuzz της υπόθεσης, το μπάσο, ενώ ακούμε και τη φωνή του σε κάνα-δυο κομμάτια. Η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα ομοιάζει αρκετά με έναν ξεκάθαρο δίσκο των The Limiñanas, όμως τα πλήκτρα είναι όντως περισσότερα και υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία στην ενορχήστρωση, όπως για παράδειγμα χρήση θέραμιν.

Αγαπημένα κομμάτια είναι μπόλικα αφού όλος ο δίσκος είναι εμπνευσμένος και πολύ προσεγμένος. Το Elvis has Left the Building με την καταπληκτική μελωδία στο πιάνο, το απόλυτο hit Playitloudornotatall με την «αυστηρή», κοφτή μελωδία και την ψυχεδελική ατμόσφαιρα του. Υπέροχο επίσης και το Le Retour de Black Sabata, με μία αίσθηση «Amelie» που σε ταξιδεύεις νοητά σε ένα μπιστρό στο Παρίσι. Στο Contortionne toi toi-Même κυριαρχούν οι ρυθμοί από τα ντραμς της Μarie που σε αναγκάζουν να σηκωθείς και να χορέψεις. Είναι βέβαια και τα riffs της κιθάρας του Lionel που είναι από τα «επιθετικότερα» του δίσκου. Ένας μικρός μουσικός οργασμούλης λαμβάνει χώρα και στο Solo de Boxe en Conserve όπου πιάνο, κιθάρα και ντραμς ακολουθούν ένα μονότονο μονοπάτι που σε υπνωτίζει.
Υπέροχος δίσκος, πραγματική απόλαυση!
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Elvis has Left the Building, Playitloudornotatall.
8,5/10