Ξεκινώντας για το live του Miles Kane, αν έπρεπε να «ποντάρω τα λεφτά» μου στο αν θα είχε κόσμο ή όχι, εύκολα θα τα έριχνα στο δεύτερο. Φτάνοντας όμως στο Arch, η ουρά ήταν απίστευτη, σε βαθμό αρχικά να νομίζω ότι είχα κάνει λάθος στη μέρα ή στο venue. Τελικά κατάλαβα, τόσο κατά την είσοδο αλλά κυρίως μετά το live, ότι όχι μόνο ο MK έχει πολύ κοινό αλλά αυτό ήταν και ηλικιακά πολύ νεαρό αλλά κυρίως πολύ, μα πολύ θερμό.

Το πρώτο μέρος της βραδιάς ανέλαβε ο Aki Rei του οποίου είχα ακούσει μόλις ένα κομμάτι (Perfume) μέχρι το live, έτσι δεν ήξερα ακριβώς τι να περιμένω. Ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη η παρουσία του πάνω στη σκηνή. Αεικίνητος και κυριολεκτικά «one man band» κατέκτησε απόλυτα το κοινό. Δεν θα πω ότι η μουσική του είναι 100% της προτίμησης μου, όμως μερικά από τα τραγούδια του ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Το εντυπωσιακότερο όμως όλων, ήταν ο άψογος συγχρονισμός που είχαν τα προηχογραφημένα σημεία από το laptop, με τα ντραμς ή την κιθάρα που εναλλάξ έπαιζε ο ίδιος από κομμάτι σε κομμάτι.

Πολύ όμορφο ήταν το ατμοσφαιρικό Intro/echoes που μας έκανε μία καλή εισαγωγή στον electro/indie pop ήχο του. Tόσο στο Waiting the Sun όσο και στα Perfume και Vain Poetry που -άλλο περισσότερο, άλλο λιγότερο- μου άρεσαν, μπορούσες να ταξιδέψεις στο 70’s κυρίως λόγω των φωνητικών αλλά και της jazzy ατμόσφαιρας των κομματιών. Ένα ή δυο κομμάτια τα παρουσίαζε μάλιστα για πρώτη φορά καθότι τα είχε γράψει πρόσφατα, και νομίζω τα πήγε εξίσου καλά και σε αυτά. Αν κρίνουμε μάλιστα από τις αντιδράσεις του κοινού, τα πήγε υπέροχα. Φοβερή σύνθεση και το Semiso που μπορείτε να το δείτε και στο video της v_era. Προσωπικά το αγαπημένο μου σημείο της παρουσίας του ήταν τα δύο τελευταία κομμάτια που ήταν σαφώς πιο κοντά στα πιο rock γούστα μου. Ειδικά στο τέλος υπήρξε ένα καταπληκτικό drum τζαμάρισμα που δεν ήθελα να τελειώσει. Εύγε!

Aki Rei Set list
Intro/echoes
Waiting the Sun
Silver Dream
Vain Poetry
SEMISO
For You
Perfume
Is Death a Good Start to Live?
IDGAF

Μπόλικη ώρα κράτησε το soundcheck αλλά κύλισε ευχάριστα με τις μουσικές που ακούγαμε. Τόσο ευχάριστα που είχαμε singalong από τον νεαρόκοσμο σε κομμάτι των Strokes, και με έκανε να σκεφτώ να επαναφέρω τα 8 for the warm up μας (για παράδειγμα αυτό και αυτό), μετά από καιρό. Είναι τόσο σημαντικές οι μουσικές πριν από κάθε live και κακώς πολύ συχνά το παραβλέπουμε.

Ντυμένος με ένα μαύρο δερμάτινο και το επίσης μαύρο παντελόνι του, ανέβηκε φουριόζος στη σκηνή και για μία ώρα μας βομβάρδιζε με μουσικές χωρίς ανάσα. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της εμφάνισής του βέβαια, έγινε πολύ σαφές ότι μιλάμε για έναν σταρ. Ίσως να μην είναι του βεληνεκούς του φίλου του και συνεργάτη στους The Last Shadow Puppets, Alex Turner, όμως το star quality αλλά και το αναμφισβήτητο ταλέντο, τόσο στο γράψιμο κομματιών όσο και στην σκηνική παρουσία είναι πολύ, πολύ σημαντικά. Το κοινό, όπως είπαμε, ήταν ενθουσιώδες και νεανικό σε μεγάλο βαθμό. Επίσης ήταν σε συντριπτικό ποσοστό γυναικείο (ειδικά οι πρώτες 8-9 σειρές), ενδεικτικό της ολοκληρωμένης παρουσίας του (μουσικό κομμάτι, εμφάνιση/sex appeal, σκηνική παρουσία).

Στο καθαρά μουσικό κομμάτι τώρα, αρχικά να αναφέρουμε πως και αυτός (όπως και ο Aki Rei) ήταν ολομόναχος στη σκηνή. Εξοπλισμένος με όλα τα κατάλληλα μηχανήματα προγραμματισμού αλλά και ηλεκτρονικά ντραμς στα πόδια, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γεμίσει τη σκηνή με την παρουσία του και να αποδώσει άλλοτε ακουστικά, άλλοτε λίγο πιο «γεμάτα», πολλά από τα τραγούδια της solo καριέρας του. Μπήκε πολύ δυνατά με Troubled Son, ανέβηκε ακόμα περισσότερο με το Better Than That και άφησε το κοινό να πάρει κάποιες ανάσες με το Τhe Wonder. Σε όλα όμως υπήρχε sing along από το κοινό αλλά και κάθε είδους ένδειξη συμμετοχής όπως χειροκρότημα, κραυγές (απλές), κραυγές τύπου “βλέπω τους Beatles”, high five με τον Miles κ.ο.κ. H κομματάρα Rearrange με το φανταστικό κιθαριστικο μέρος έκανε και τον τελευταίο που το σκεφτόταν ακόμα να ξεκινήσει το χορό, ενώ στο refrain το sing along ήταν εκκωφαντικό. Ένα από τα αγαπημένα μου ήταν και το αρκετά σκληρότερο Inhaler πως άρεσε πολύ στον κόσμο. Κάπου εκεί νομίζω πέταξε το δερμάτινο, έμεινε με ένα λευκό t-shirt Και περάσαμε σε λίγο πιο ακουστικό set με το Heal, ενώ και στο Dealer (από τη συνεργασία του με την Lana Del Ray) υπήρξε ένας σχετικός χαμούλης. Στο μυαλό μου τριγυρνούσε πολύ Alex Turner (μοιάζει το στυλ τους, η φωνή τους, η μουσική τους...), ε! το ζήταγε το πράγμα το «Last Shadow Puppets του», άλλωστε κακά τα ψέματα, ευρύτατα γνωστός έγινε από αυτή τη συνεργασία και όχι από τους Rascals ή την μικρή έως τότε σόλο καριέρα του. Μία μικρή αλλά to the point δόση πήραμε λοιπόν με Standing Next to Me (το τραγούδι απ’όλο το venue κράτησε καθ’όλη τη διάρκεια του κομματιού) και Aviation και το venue πήρε φωτιά.

Στη μία ακριβώς ώρα -παλιά ίσως να το λέγαμε ψιλοαρπαχτή, πλέον όχι γιατί έχουν αλλάξει τα μέτρα- μας αποχαιρέτησε. Ξαναλέω όμως ότι για τη μία αυτή ώρα το γκάζι ήταν κολλημένο, δε σταμάτησε δευτερόλεπτο να τραγουδά, σα να ήθελε να προλάβει να πει όσο μπορεί περισσότερα τραγούδια προλαβαίνει. Ο Miles είναι πραγματικά ένας πολύ σημαντικός καλλιτέχνης, ένας καταπληκτικός performer και νομίζω πως όλοι όσοι γέμισαν το Arch πέρασαν μία αξέχαστη βραδιά.

Μiles Kane Set List
Troubled Son (One Man Band 2023)
Better Than That (Don't Forget Who You Are 2013)
The Wonder (One Man Band 2023)
Cry On My Guitar (Coup de Grace 2018)
Rearrange (Colour of the Trap 2011)
One Man Band (One Man Band 2023)
Baggio (One Man Band 2023)
Inhaler (Colour of the Trap 2011)
Heal (One Man Band 2023)
Dealer (with Lana Del Ray)
Standing Next To Me (LSP)
Aviation (LSP)
Colour of the Trap (Colour of the Trap 2011)
Never Take Me Alive (One Man Band 2023)
Come Closer (Colour of the Trap 2011)
Don’t Forget Who You Are (Don't Forget Who You Are 2013)

Photos/videos: v_era