Το παρακάτω κείμενο περιέχει γεγονότα, σκέψεις και σκηνικά που ίσως έχετε ήδη διαβάσει, ή κάποιοι (είτε ήρθατε στο live είτε όχι) τα έχετε ήδη σκεφτεί. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να τα γράψω, τόσο για εμένα όσο και για την μπάντα που τόσο αγάπησα και αγαπώ.

Μία συναυλία που περιμέναμε πολλά χρόνια έλαβε χώρα στο Floyd το περασμένο Σάββατο. Οι αγαπημένοι μας Puressence επέστρεψαν σε αυτό που και ο ίδιος ο James (Mudriczki) έλεγε συνεχώς από σκηνής: «Σπίτι! Σπίτι!», εννοώντας ότι στην Ελλάδα αισθάνονται ότι είναι πάντα σαν το σπίτι τους. Για να είμαι ειλικρινής, για πολλά χρόνια δεν πίστευα ότι θα τους βλέπαμε ξανά μαζί.
Ετσι λοιπόν το ξεκαθαρίζω από την αρχή: Για να εκφέρω άποψη και εγώ στην όποια συζήτηση περί πετυχημένης ή όχι συναυλίας, νομίζω πως η συναυλία υπέγραψε την επιτυχία με το που ανακοινώθηκε. Και όρθιοι να στέκονταν μπροστά μας και να μην έπαιζαν νότα, πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν που τους έβλεπα ξανά μαζί.
Οι Puressence ήταν (είναι) μια μπάντα που το ελληνικό κοινό λάτρεψε και εν πολλοίς ήμασταν η αιτία που έμεινε δυνατή και ενεργή για πολλά χρόνια. Έτσι, τo live του περασμένου Σαββάτου θα ήταν λάθος να κριθεί με καθαρά μουσικά κριτήρια ή με το πως αξιολογούμε γενικώς ένα live. Εγώ τουλάχιστον αδυνατώ να την κρίνω έτσι. Πάντως αν πρέπει να γίνει τέτοια κρίση θα πρέπει αυτη να χωριστεί σε δύο κομμάτια.

1. Το συναισθηματικό, οπαδικό.
Δισκος σαν τον πρώτο των Puressence βγαίνει πολύ σπάνια. Για ορισμένους μάλιστα, ειδικά στην Ελλάδα, φαίνεται πως σήμαινε πάρα πολλά. Σίγουρα για να κολλήσεις έπρεπε να είσαι και ηλικιακά κάπου μεταξύ 18-25 ας πούμε, χωρίς να είναι απαραίτητο αυτό βέβαια. Μετά, ζεις την πρώτη τους έλευση στην Ελλάδα. Βλέπεις για πρωτη φορά (εγώ τουλάχιστον, δεν το είχα ξαναδει) μπάντα να φωτογραφίζει το κοινό γιατί δεν πίστευε αυτό που ζούσε. Μετά, νέος δίσκος, πολύ καλός και νέα έλευση στην Ελλάδα. Αγάπη, πολύ αγάπη, φιλίες, fan club, επαφές, ανθρώπινες σχέσεις με την μπάντα. Ταυτόχρονα αυτή συνέχισε να βγάζει ωραιους δίσκους που συνόδευαν τη ζωή σου καθώς μεγάλωνεις.
Ξαφνικά, τέλος. 11 χρόνια μετά, επιστροφή μέσα από πολλές δυσκολίες, ασθένειες και ζόρια.
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για να καταλήξω σε κατί που για εμένα βγαίνει εντελώς αβίαστα: Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για το αν έπρεπε να ήμασταν εκεί, αν τραγούδησε καλά ο James, αν είχε καλό ήχο ή όχι. Αν τα κάνουμε αυτά έχουμε χάσει την ψυχή μας...
Αλλά αφού κάποιοι θέλουν να διαβάσουν και την άλλη πλευρά (ας ειναι καλά τα social media που πλέον σε φέρνουν σε επαφή με δεκάδες απόψεις, θες δε θες), ας το κάνουμε. Αλλά θα είμαι σκληρός (με τους κάποιους).

2. Το εντελώς ψυχρό, αντικειμενικό, επαγγελματικό.
Το ψυχρό είναι: πάω σε συναυλία, έχω πληρώσει τα λεφτά μου και περιμένω ο άλλος να "τα φέρει πίσω", τραγουδώντας τέλεια (μαλιστα πολλοί λένε: α δε μάρεσε ο τάδε, δεν τα είπε όπως στο cd!), με τέλειο ήχο, άψογο φωτισμό, να μπορώ να βλέπω άνετα, να μην έχει ουρά στα μπαρ, να πάρω το μπουφάν μου γρήγορα κ.ο.κ. Τίποτα δε συνέβει από αυτά. Όλοι ξέρουμε ότι ο James είχε προβλήματα υγείας, σοβαρά προβήματα!
Το γεγονός και μόνο της πραγματοποίησης του reunion είναι από μόνο του ένα θαυματάκι. Το κλασσικό φαλτσέτο του άλλοτε ήταν έκει, άλλοτε όχι. Συχνά ήταν απλά φάλτσος. Μετά από κάθε τραγούδι, σταματούσε για ανάσες...
Επίσης ο ήχος είχε μπούκωμα, δεν ακουγόταν ούτε η φωνή όπως πρέπει αλλά ούτε η κιθάρα. Οπότε ναι, όποιος θέλει να το δει έτσι μπόρει, έχει αρκετους λόγους να το κάνει...!
Βέβαια, πρέπει να πούμε και τα εξής για πολλούς από αυτούς. Πότε ακριβως σταμάτησαν την πάρλα; Έχω την αισθηση ότι ακομα μιλάνε στα αυτία μου. Έμαθα δεκάδες ιστορίες και "νέα" που δεν ήθελα να μάθω. Επίσης, πότε σταμάτησαν οι selfies; Nομίζω πως μερικοί ακόμα τραβάνε. Δεν είμαι ακραίος, καταλαβαίνω ότι κάποιοι το έκαναν από συγκίνηση για το γεγονός, αλλά φοβάμαι πως οι περισσότεροι το έκαναν γιατί απλά είχαν να πάνε σε συναυλία καμιά 15αρια χρόνια.

Ένα λάθος που έκανε λοιπόν ο James ήταν ότι πολλές φορές έδινε στο κοινό την πάσα να τραγουδήσει. Όμως, αρκετά λιγότεροι από τους μισούς το έκαναν, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κενά στα κομμάτια. Από την άλλη ήταν λογικό να συμβαίνει αυτό αφού προσπαθούσε να πάρει ανάσες μέσω αυτής της κίνησης. Το είπε και από σκηνής, "θα χρειαστεί να με βοηθήσετε σήμερα". Δεν το πολυκάναμε...
Διαβάζω στο facebook τρομερά πράγματα του στυλ "καλά έκανες και δεν πήγες, δεν έχασες κάτι", "ήταν χάλια, χαμένος χρόνος" κ.ο.κ. Αυτά τα γράφουν άνθρωποι που δε θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς, που δεν τους έλεγε ποτέ κάτι η μπάντα και που πιθανά δεν πηγαίνουν καν σε συναυλίες πλέον. Άνθρωποι που πιθανώς να το θεώρησαν αρπαχτή όλο αυτό. Δεν σχολιάζω αλλο..

Περιγραφή της συναυλίας θα διαβάσετε από αλλού. Παραδέχομαι πως με τόσα άσχημα που διάβασα, τόση κακία που βλέπω γύρω μου και ανθρωποφαγία, μου έφυγε κάθε όρεξη να κάνω λεπτομερέστερη περιγραφή. Θα χάσω την ώρα μου, μιλώντας για ανθρώπους που έχασαν την ψυχή τους και δεν υπάρχει κανένας λόγος...
Ευχαριστώ τον James και όλη την μπάντα που τα κατάφεραν, που ξανάκουσα στα 50 μου το Ιndia και αισθάνθηκα όπως τότε...
Μακάρι να σας δούμε ξανά σύντομα! Εδώ ειναι το "Σπίτι, Σπιτι" σας....

Photos/video: v_era