Σίγουρα ξεκινώντας για το Gagarin είχα την αίσθηση ότι θα συναντήσω ένα γεμάτο χώρο, μάλλον γιατί ονειρεύομαι πράγματα που δεν είναι και πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με τη δουλειά των Warmduscher, όμως πίστευα ότι το έντονο και νεανικού προσανατολισμού party rock ύφος τους θα έφερνε κοινό αποκλειστικά για αυτούς και θα πλαισίωναν εμάς τους ορκισμένους postpunkάδες, εμάς που είχαμε τιγκάρει την Death Disco πριν κάποια χρόνια για τους The Murder Capital. Τελικά μείναμε μακριά από το sold out αφού δεν άνοιξε καν το πάνω διάζωμα (βέβαια, στο κάτω τα πήγαμε αρκετά καλά) και η μόνη δικαιολογία που μπορώ να βρω είναι πως γίνονταν τουλάχιστον 3 ακόμα σπουδαίες συναυλίες στην πόλη, σε μία προσπάθεια των διοργανωτών να αλληλοεξοντωθούν (αστειεύομαι, οι ημερομηνίες είναι συγκεκριμένες και τα Παρασκευό-Σάββατα λίγα…).

Έναρξη λοιπόν με τους Λονδρέζους Warmduscher οι οποίοι παίζουν κάτι σαν disco, party rock με πινελιές από post punk και indie. Ξεκίνησαν μάλιστα πριν μία δεκαετία ως ένα side project 2 μελών των The Fat White Family μαζί με τον χαρισματικό τραγουδιστή Craig Higgins, σύντομα όμως ο Higgins έμεινε μόνος να συνεχίζει τη φάση. Δεν μπορώ να πω πως ήταν του γούστου μου όσα άκουσα και είδα και υπήρξαν στιγμές που απελπισμένα κοιτούσα το ρολόι. Όμως από το ρυθμικό, χορευτικότατο Disco Peanuts (όπου τραγούδησε και χόρεψε μαζί τους μία κοπέλα που όλη την υπόλοιπη ώρα του live, χόρευε στο πλάι της σκηνής, οριακά εμφανιζόμενη πίσω από την κουρτίνα) και μετά, σαν να έγινε ένα twist στον ήχο τους. Από αδιάφορο party rock με 70-80s στοιχεία glam και disco, ακούσαμε πιο ενδιαφέρουσες (για εμένα πάντα) μουσικές. Garage, (post) punk, έντονες μπασογραμμές και κιθαριστικοί πειραματισμοί με άφησαν στο τέλος με αρκετά καλύτερες εντυπώσεις. Για παράδειγμα το Top Shelf είναι καταπληκτικό, πολύ «Viagra Boys» ύφους. Ωραίο και το I Got Friends, ρυθμικό, στυλάτο και με τις…ινδιάνικες ιαχές του, με το οποίο και μας άφησαν, πριν επανέλθουν για encore. Καλύτερο όλων κατά την άποψη μου βέβαια είναι το Wild Flowers και σας προτρέπω να δείτε και το φοβερό videoclip του.
Βέβαια το τι λέω εγώ και το αν μ’άρεσαν λίγη σημασία έχει, καθώς ένα σημαντικό μέρος του κοινού, το νεανικότερο κομμάτι αυτού, έδειξε να περνάει πολύ καλά. Χόρεψε με την ψυχή του και σε τελική ανάλυση αυτό έχει σημασία.

Warmduscher Set List
Standing on the Corner
Whale City
Midnight Dipper
Pure At The Heart
Fashion Week
Tainted Lunch
Staying Alive
Disco Peanuts
Burner
Cleopatras
1000 Whispers
Wild Flowers
Double Vision
Out of Body
8 Minute Machines
Too Cold to Hold
Top Shelf
I Got Friends
Oscar Wilde
Sweet Smell of Florida – Big Wilma.

Μετά από αυτό το αρκετά ενδιαφέρον και σίγουρα full…κινητικό πρώτο μέρος, σύντομα θα περνάγαμε στο βασικό, κομμάτι της βραδιάς. Για τους The Murder Capital έχουμε πει και έχουμε γράψει πολλά στο Sliding. Μαζί με τους Fontaines DC και αργότερα άλλες μπάντες (όπως τους Sprints που θα δούμε φέτος στην Ελλάδα) έχουν καταφέρει να μετατρέψουν τη μικρή Ιρλανδία σε ηγέτιδα δύναμη του εναλλακτικού ήχου. Δεν είναι τόσο παραγωγικοί σαν τους Fontaines DC, όμως φέτος κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο (Blindness) που μας άρεσε πολύ. Ταυτόχρονα δεν ξεχνάμε το ισοπεδωτικό live στην Death Disco όταν τους είχε πρωτο-απολαύσει το Ελληνικό κοινό, λίγο μετά την κυκλοφορία του καταπληκτικού ντεμπούτο τους. Για αυτούς και για άλλους τόσους λόγους περίμενα το sold out που δεν ήρθε, αλλά ας μην πάμε πάλι εκεί.

Το ξέραμε και από το πρώτο live, το ζήσαμε και αυτή τη φορά. Δεν παίζουν πολύ ώρα, βέβαια τότε με τον ένα δίσκο είχαν δικαιολογία, τώρα με τρεις, δεν έχουν, αλλά πιθανότατα δεν ψάχνουν κιόλας.
Στη σκηνή φυσικά υπήρχε μια Παλαιστινιακή σημαία (από την αρχή, και κατά το live των Warmduscher δηλαδή) και σαφώς η βραδιά και η όλη παρουσία των Ιρλανδών βρισκόταν υπό αυτό το πλαίσιο. Είχε γίνει γνωστό πως πρόσφατα αναγκάστηκαν να ακυρώσουν πολλά live σε αρκετές χώρες (η Γερμανία μία από αυτές) ακριβώς για το ότι δεν τους επέτρεπαν να ανεβάσουν σημαία στη σκηνή των venues. Αντί των live έπαιξαν unplugged σε πάρκα, σε κάθε περίπτωση όμως το μήνυμά τους το είχαν περάσει. Στην Ελλάδα φυσικά δεν υπήρξε τέτοιο πρόβλημα και προφανώς ο frontman James McGovern μας μίλησε για τη Γενοκτονία που συντελείται στην περιοχή της Γάζας και μας ευχαρίστησε για τη στάση μας. Το Free! Free! Palestine! ακούστηκε αρκετές φορές από μπάντα και κοινό και ελπίζω κάτι να έφτασε και στα αυτιά άλλων χωρών…
Η συζήτηση για το θέμα δεν μπορεί να εξαντληθεί εδώ, ούτε μια μπάντα ή μια συναυλία θα λύσει το πολυδιάστατο πρόβλημα, καλό όμως είναι κάποια πράγματα να λέγονται και να πέφτουν με φόρα στα μούτρα όσων μένουν απαθείς.

Παρασύρθηκα και έγραψα μπόλικα για το θέμα, όμως κακά τα ψέματα ήταν σημαντικό κομμάτι της βραδιάς, χωρίς απαραίτητα να έγιναν πολλές αναφορές σε αυτό.
Τώρα, ας γκρινιάξω λιγάκι και ας έχω και...άδικο. Η μπάντα ήταν εξαιρετική, όση ώρα έπαιξε, ήταν άψογη και ευγενική απέναντι μας. Όμως, διαβάζοντας τι έγραφα για το προηγούμενο live τους στην Ελλάδα και βλέποντας το βιντεάκι της v_era, νομίζω πως αυτή τη φορά κάτι έλειπε. Η ορμή; Ίσως. Μεγάλωσαν; Πότε πρόλαβαν; «Μεγάλωσαν» εμπορικά άρα μπήκαν σε καλούπια συμπεριφοράς; Ίσως. Μεγάλωσα εγώ και παραξένεψα υπερ-αναλύοντας και έχοντας περίεργες απαιτήσεις; Ίσως, προς «σίγουρα».
Πάντως, όπως είπα και νωρίτερα, ήταν άψογοι, τα κομμάτια τα απέδωσαν με πάθος και μας χάρισαν εξαιρετικές στιγμές τόσο με τα κλασσικά πλέον More is Less, Feeling Fades, Don’t Cling To Life στα οποία έγινε χαμούλης, αλλά και σε άλλες στιγμές. Το φετινό Blindness είχε την τιμητική του και ενώ δεν έχει τις προαναφερθείσες κομματάρες για κοπάνημα σε live, έχει φοβερές συνθέσεις όπως τα Τhe Fall, That Feeling, Moonshot. Πρέπει να σημειώσω πως ο McGovern εξελίσσεται σε πολύ σημαντικό performer, πέραν της πολύ ιδιαίτερης βραχνής φωνής του. Σε στιγμές μου έφερνε στο μυαλό τον Bono στις αρχές των U2. Στο Swallow μάλιστα, που έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησαν μαζί με τον κιθαρίστα Damien Tuit να ερμηνεύουν το κομμάτι, μου έφεραν στο μυαλό το δίδυμο Bono-Edge.

Φυσικά δε γινόταν να τους αφήσουμε να φύγουν χωρίς encore. Δε μας χάλασαν χατίρι και με τα Ethel και Words Lost Meaning μας άφησαν χαρούμενους αλλά με ένα αίσθημα ανικανοποίητου, κακά τα ψέματα. Σε κάθε περίπτωση, μη δίνετε σημασία στη γκρίνια μου, μη σας παρασύρω σε σκέψεις του τύπου «ρε μπας και μεγαλοπιάστηκαν τούτοι» και άλλα τέτοια περίεργα. Μια χαρά συναυλιάρα είδαμε και ποτέ δε θα χάνουμε ευκαιρία να τους βλέπουμε. Άλλωστε μπάντες που τις βλέπεις από τις πρώτες στιγμές της πορείας τους, τις αγαπάς και «τις νοιάζεσαι» για πάντα…

Murder Capital Set List
The Fall
More Is Less
Death Of A Giant
The Stars Will Leave Their Stage
Heart In The Hole
A Distant Life
That Feeling
Moonshot
Swallow
Love Of Country
Feeling Fades
Can’t Pretend To Know
Don’t Cling To Life
Encore:
Ethel
Words Lost Meaning.

Photos/videos: v_era