Τo συναίσθημα του να πηγαίνεις σε μια συναυλία ειδικού τύπου σαν αυτή της Πέμπτης (9/5/2019), είναι ιδιαίτερο. Το “ειδικού” συνίσταται βασικά στο ότι στην ουσία ήταν προδιαγεγραμμένο το setlist, ενώ και ο χώρος (Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη) αποτελεί, το δίχως άλλο, ιδιαιτερότητα για τα συναυλιακά δρώμενα της πόλης. Ο δίσκος που θα ακούγαμε ήταν το No More Shall We Part (2001) του Nick Cave, αφού και η συναυλία δινόταν στα πλαίσια της αντίστοιχης έκθεσης ζωγραφικής του Στέφανου Ρόκου, που βασίστηκε στον συγκεκριμένο έργο. Το μπουκέτο από καλλιτέχνες που επιστρατεύτηκαν για το εγχείρημα, αποτέλεσε σίγουρα εχέγγυο επιτυχίας, προσέδωσε το απαραίτητο στοιχείο της έκπληξης και έδωσε ένα ακόμα σημαντικό κίνητρο για παραπάνω από 800 θεατές να πλημμυρίσουν το χώρο.

Οι μουσικοί ήταν αυτοί που κέρδισαν τις εντυπώσεις (οκ, ο δίσκος το έχει κάνει ήδη εδώ και σχεδόν μία εικοσαετία), έδωσαν με μεράκι και πάθος μια μοναδική παράσταση και καταχειροκροτηθήκαν από τον κόσμο. Ο δίσκος παίχτηκε ολόκληρος και με την ακριβή σειρά των κομματιών. Αυτό είχε ως συνέπεια μουσικοί να ανεβοκατεβαίνουν ανά κομμάτι στη σκηνή, με τα αναγκαστικά μεταξύ των τραγουδιών κενά, γεγονός που δε προβλημάτισε κανένα κατά την άποψη μου, παρότι ίσως να μείωνε ελαφρώς τη συνοχή του τελικού αποτελέσματος. Άλλωστε έτσι έπρεπε να γίνει για να προκύψει η πλέον πιστή απόδοση του NMSWP.

Το πνεύμα του Cave δεν έφυγε ποτέ από τα κομμάτια και αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα. Πρωταγωνιστής ήταν αυτός άλλωστε, ακόμα και αν δεν ήταν εκεί. Παρόλ’αυτά, εντυπωσιακό ήταν και το γεγονός ότι Jim Sclavunos, Stef Kamil Carlens, Eleanor Friedberger, Illegal Operation, Etten και The Callas έκαναν κτήμα τους τα κομμάτια και τα χρωμάτισαν όλοι με το προσωπικό τους ύφος. Τόσο πολύ που συχνά ξεχνιόμουν και νόμιζα ότι βρίσκομαι στη συναυλία καθενός από αυτούς. Η αύρα πάντως του Cave εμφανιζόταν πολύ εντονότερα όταν το λόγο (τα φωνητικά) αναλάμβανε ο “Bad Seed”, επί χρόνια συνεργάτης του Cave, Jim Sclavunos. Θαρρείς πραγματικά πως όλοι όσοι συμμετέχουν στο εγχείρημα “Nick Cave and The Bad Seeds” έχουν την (σχεδόν) ίδια κοψιά, παρόμοια συμπεριφορά και κίνηση πάνω στη σκηνή, αντίστοιχη ευγενική παρουσία και εκτόπισμα, κοινό κώδικα και ύφος. Στο Hallelujah (ντουέτο με την Etten) νόμιζα ότι βρίσκομαι σε συναυλία του Cave, και ενώ θεωρητικά το τραγούδι δεν είναι το δυνατό σημείο του Jim, ήταν πραγματικά εντυπωσιακός, εκφραστικότατος, μαγικός.

Στις περίπου δύο ώρες της συναυλίας είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε από το As I Sat Sadly by Her Side στο Darker with the Day χωρίς να το πολυκαταλάβουμε. Φτάσαμε μέρα και με υπολείμματα ήλιου και φύγαμε αργά το βραδάκι, με τον ουρανό να μην έχει αποφασίσει αν θα βρέξει τελικά ή όχι.

Εκείνη που κατά την ταπεινή μου άποψη έκλεψε λίγο παραπάνω τις εντυπώσεις (χωρίς σε καμία περίπτωση να θέλω να μειώσω την αξιοπρεπέστατη παρουσία όλων) ήταν η Etten, που ειδικά στο Fifteen Feet Of Pure White Snow ήταν καθηλωτική. Μου πήρε ώρα να φέρω το σαγόνι μου στη θέση του. Δείτε παρακάτω και το σχετικό video, που σκηνοθετικά είναι αιώνες μπροστά (δε ξέρω αν κάνω πλάκα ή όχι, αυτό θα φανεί από τις αντιδράσεις σας…). Φυσικά οι Illegal Operation που τη συνόδευαν είναι γνωστοί στο ελληνικό κοινό για δεκαετίες, άψογοι μουσικοί, λάτρεις του Cave και η παρουσία τους αποδείχτηκε απαραίτητη και καταλυτική στα μπόλικα κομμάτια που έπαιξαν, όπως το Gates to the Garden, αλλά και τη διοργάνωση γενικότερα.

Οι The Callas, ανέβηκαν (μαζί με τον J. Sclavunos) μόλις για ένα κομμάτι, το Oh My Lord, αλλά κυριολεκτικά τα έσπασαν όλα. Ήταν μακράν η πλέον heavy απόδοση κομματιού και τα 7μιση λεπτά της σύνθεσης έγιναν 15 περίπου (όπως μπορείτε να δείτε και στο video παρακάτω), μέσω ενός ατελείωτου τζαμαρίσματος.

Ο Stef Carlens (Deus, Zita Swoon κλπ), είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Είτε παίζοντας πλήκτρα, είτε με την περίεργη κιθάρα του, είτε με τα φωνητικά του, έδωσε ιδιαίτερο χρώμα στα κομμάτια που τραγούδησε (συνοδευόμενος από τον Sclavunos στα ντραμς). Η φωνή αλλά και όλη η παρουσία του πάνω στη σκηνή γεμίζει το χώρο, ξεχνιέσαι και νομίζεις ότι βλέπεις full band. Στο Love Letter όπου ήταν μόνος, με την κιθάρα του στη σκηνή, μπορεί κανείς να αντιληφθεί αυτό που λέω. Δείτε και το σχετικό video:

H “δική μας” (Ελληνίδα κατά ένα ποσοστό, όπως ή ίδια αποκάλυψε πρόσφατα) Eleanor Friedberger ανέβηκε στη σκηνή με τη μπάντα της τρεις -αν δε κάνω λάθος- φορές, έκανε την «σχεδόν απαγγελία» της στο No More Shall We Part (δείτε ένα μικρό απόσπασμα) ενώ έκλεισε τη συναυλία με το Darker with the Day, με πραγματικά πολύ εκφραστικό τρόπο.

Βέβαια η συναυλία δεν έκλεισε ακριβώς με το παραπάνω κομμάτι, το τελευταίο δηλαδή του δίσκου, καθώς o Stef με τον Sclavunos και μέρος των Illegal έπαιξαν το Bless His Ever Loving Heart (κομμάτι που προστέθηκε στην επανέκδοση του δίσκου) σαν αποχαιρετισμό προς τον κόσμο, κάνοντας φυσικά και την απαραίτητη αναφορά στην έκθεση του Στέφανου Ρόκου.
Ο ήχος δεν θα έλεγα πως ήταν εξαιρετικός, όμως ήταν πιθανότατα ο καλύτερος δυνατός λόγω του χώρου, που σίγουρα κάποια extra προβλήματα πρέπει να τα προκαλεί. Άλλωστε δεν είναι ακριβώς φτιαγμένος για συναυλίες. Δε νομίζω όμως ότι προβλημάτισε κανέναν ιδιαίτερα το γεγονός, καθ’ ότι όλη η προσπάθεια ήταν αξιοπρεπέστατη, υψηλού επιπέδου και το κυριότερο, με απόλυτο σεβασμό προς το δίσκο και τον Cave. Πολύ τυχεροί όσοι το απολαύσαμε από κοντά, μπράβο σε όσους είχαν την ιδέα και σε όσους την υλοποίησαν.

photos / videos: v_era

._