Να ξεκαθαρίσω κάτι σχετικά με τους The Decemberists: Eίμαι φανατικός ακόλουθος σχεδόν από τα πρώτα τους βήματα πίσω στις αρχές του αιώνα, ως εκ τούτου είναι αρκετά δύσκολο να είμαι αντικειμενικός. Βρισκόμασταν σε αναμονή έξι ετών για ένα νέο δίσκο τους και η μόνη αντικειμενικότητα που μπορώ να παραθέσω είναι πως ο As It Ever Was, So It Will Be Again είναι αντάξιος -αλλά πολύ πιο «πλούσιος»- του I'll Be Your Girl, που ήταν υπέροχος.

Δε νομίζω να σας βοήθησα και πολύ, οπότε θα προσπαθήσω εν συντομία να σας κάνω να αγαπήσετε το φετινό τους έργο, αφού πρώτα κάνω μια γενική αναφορά στην μπάντα. Πρόκειται για μια πενταμελή παρέα από το Πόρτλαντ των ΗΠΑ που ιδρύθηκε το 2000 και κινείται στο χώρο του indie/folk ήχου, χωρίς να περιορίζεται σε αυτόν. Έτσι, θα βρείτε κόσμο που ακούει pop, punk, progressive κ.ο.κ να τους εκτιμά ή ακόμα και να τους αγαπάει. Βασικό κύτταρο στη δομή της μπάντας αλλά και στη συγγραφή τραγουδιών (στίχων και μουσικής) είναι ο Colin Meloy του οποίου η φωνή είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική.

Φέτος κυκλοφόρησαν τον εν λόγω δίσκο ο οποίος είναι ο ένατος της πορείας τους. Αυτός, διακατέχεται από χαρούμενη, up tempo διάθεση και στηρίζεται και πάλι στα εκφραστικά, παθιασμένα φωνητικά του Colin Meloy. Πάντα οι ενορχηστρώσεις τους είναι πλούσιες (αυτή τη φορά τα πνευστά έχουν την τιμητική τους αφού τα συναντάμε σε αρκετά κομμάτια) και συνήθως καθορίζουν το αν θα κλίνουν περισσότερο προς rock ή pop/folk μονοπάτια. Αυτό γίνεται είτε κινούμενοι προς την pop, στο στυλ των Belle and Sebastian ας πούμε (Oh no!), ή προς καθαρά folk ήχο όπως στο The Reapers και στην μπαλάντα All I Want Is You. Στο Long White Veil ακούμε pop αμερικάνικου τύπου με κιθάρες που φέρνουν σε country ήχους, δοσμένα όλα με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο. To εναρκτήριο Burial Ground θα μπορούσε να είναι άνετα κομμάτι των Teenage Fanclub (χαρούμενη indie pop) αν δεν είχε τα πνευστά. To The Black Maria είναι ένα κλασσικό Decemberists-ακουστικό κομμάτι όπου κυριαρχεί η φωνή του Colin που μαζί με τα διακριτικά πνευστά φτιάχνουν συγκλονιστική ατμόσφαιρα.

Στο Tell What's On Your Mind μου έφεραν στο μυαλό τους Fleetwood Mac στο τρόπο που δομήθηκε το κομμάτι. Ελαφρώς vintage και υπέροχες μελωδίες, με γλυκούς στίχους:

“But I don't want to bring you down
How can I bring you around
Back on to solid ground
But oh, all the days between
How can we say what we mean?
How can we learn to believe?
So breathe and now
Tell me what's on your mind”

Τέλος, το σχεδόν εικοσάλεπτο Joan In The Garden είναι…ένας δίσκος μόνο του. Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου είχε μία pop χροιά με σχετικά χαμηλές εντάσεις. Έτσι, θέλησαν προφανώς να ξετινάξουν τα ηχεία μας στο τέλος και να μας θυμίσουν και την άλλη πλευρά τους. Το έκαναν με το πλέον prog και heavy κομμάτι που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ! Μία απίστευτη, περιπετειώδης ιστορία για την Joan που μουσικά ξεκινά ήσυχα, εξελίσσεται σε prog αριστούργημα και εκεί που νομίζεις ότι κάπου -με ambient ατμόσφαιρες- σβήνει το πράγμα, ξεπετάγεται η heavy/ hard πλευρά τους στο προσκήνιο και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Καθηλωτικό, μία έκρηξη στο μυαλό, μία μουσική εμπειρία που σε παρασύρει, σε εκπλήσσει και μένεις με ένα “τι έγινε εδώ τώρα;” στο στόμα.

Καταλήγω όπως ξεκίνησα. Οι Decemberists είναι από αυτές τις μπάντες που ακόμα και αν παίξουν είδη που δεν μου αρέσουν (soul, country, traditional folk, baroque pop κ.ο.κ), έχουν τον τρόπο τους, το περίτεχνο ύφος τους που μοιάζει με ένα μαγικό φίλτρο που όλα τα μετατρέπει σε κάτι γοητευτικό και ενδιαφέρον. Είναι μοναδικό αυτό το αίσθημα, αυτό το κόλλημα μαζί τους.
Δεν ξέρω αν βοήθησα. Όσοι τους γνωρίζετε ήδη και…δεν, ("μα φωνή είναι αυτή; Μα πόσο folk και πόσο μελό πια;" κλπ) μην κάνετε τον κόπο να ακούστε το δίσκο. Οι έτσι-κι-έτσι και οι fans, σπεύσατε όμως. Hazards of Love, Picaresque ή και The Crane Wife, ίσως να μην είναι και ενδεχομένως να μην ξαναβγάλουν ποτέ. Είναι όμως ένα ακόμα πανέμορφο μουσικό έργο του Colin και της παρέας του.

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Joan In The Garden, The Black Maria.
8/10

photos: taken from band's Bandcamp