Φυσικά κάθε ανταπόκριση από live στο Sliding Backwards, είναι περισσότερο μία υποκειμενική κρίση, μια περιγραφή προσωπικών συναισθημάτων και σκέψεων, παρά αντικειμενική και καθαρά ενημερωτική περιγραφή των τεκταινόμενων. Αυτό ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις, όμως ειδικά για το live των Spiritualized στο λόφο του Λυκαβηττού (29/5/2025) ισχύει ακόμα περισσότερο. Το συναίσθημα κυριάρχησε κατά κράτος της ψυχρής λογικής και της αντικειμενικότητας.
Ξεκινήσαμε νωρίς-νωρίς την ανάβαση και έτσι 2 ώρες νωρίτερα από το “doors open” αγναντεύαμε την αθλίως δομημένη (αλλά αγαπημένη μας) Αθήνα που χωρίς τα βραδινά φωτάκια δεν μπορεί να κρυφτεί. Για αρκετή ώρα από τη στιγμή που μπήκαμε στο θεατράκι και ενώ έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ πότε είχα δει τελευταία φορά live εκεί (τελικά, πάμε πίσω 13 ολόκληρα χρόνια, Dead Can Dance το 2012), άρχισα να μετράω τις σταγόνες που έπεφταν πάνω μου και να τις συγκρίνω με τον αριθμό των ατόμων που πέρναγαν την είσοδο. Είχα ένα φόβο πως για πολλούς λόγους (καθημερινή, απεργία ταξί, καιρός, δυσκολία ανάβασης αλλά ακόμα και όνομα μπάντας) η προσέλευση θα ήταν απογοητευτική.

Τελικά όλα πήγαν καλά. Και η βροχή δεν ήρθε ποτέ αλλά και όσοι έπρεπε να προϋπαντήσουν τον Jason Pierce και την μπάντα του, ήταν εκεί! 1500-2000 πιστοί.
Αρκετά μεγάλος ο πρόλογος αλλά το ανέφερα από την αρχή, ότι προσωπικά τα καθαρά συναυλιακά με απασχόλησαν λιγότερο αυτή τη φορά. Μάλιστα, επειδή είχα δει τους Spiritualized σχετικά πρόσφατα, περίπου ήξερα τι θα παρακολουθήσω (άρα και λίγες οι πιθανότητες εκπλήξεων). Τι ήταν αυτό;
Mια καλοστημένη παράσταση αρκετών μουσικών με πολύ gospel (τρεις τραγουδίστριες και πολύ “oh lord”) και άφθονο fuzz με νέο-ψυχεδέλεια. Tο “νέο-“ είναι τρόπος του λέγειν βέβαια, καθώς η μπάντα του φοβερού Pierce μας ταξιδεύει με τον shoegaze/space ήχο της από τις αρχές των 90΄s. Αυτό ήταν για εμένα το σημαντικότερο στοιχείο της βραδιάς. Μαζεύτηκαν, όπως είπα και νωρίτερα, όσοι έπρεπε να είναι εκεί, η γενιά που τους ακολουθούσε από το ξεκίνημά τους (ίσως και νωρίτερα, από την Spacemen 3 εποχή της προηγούμενης μπάντας του Pierce), κάτι σαν ένα άτυπο 90’s reunion. Ακούγαμε τα κομμάτια, πολλά παλαιότερα αλλά και αρκετά από τους τελευταίους 2-3 δίσκους και το μυαλό την ίδια στιγμή ταξίδευε στις αναμνήσεις μας: τότε που πήρα τον τάδε δίσκο, το μαγαζί που τον πήρα, τότε που άκουσα το δείνα κομμάτι (ή αριστούργημα), τo μαγαζί ή τον dj που ρώτησα (προ shazam εποχές, που…μιλάγαμε), αυτός ο ξεχασμένος έρωτας, εκείνη η χαμένη πλέον παρέα. Όλα με τη συνοδεία της φωνής και της μουσικής των Spiritualized.
Ο Pierce ήταν όπως τον είδα πριν 6 χρόνια, με τη διαφορά ότι τώρα ήταν όρθιος. Όχι κινητικός, ούτε καν, απλά στεκόταν, χωρίς όμως να μιλάει. Ο φωτισμός, λευκό φως πίσω από την (τοποθετημένη ημικυκλικά και κοιτώντας το κοινό) μπάντα, ήταν ιδανικός. Συνδυαζόταν υπέροχα με τις σκιές των μουσικών και την space μουσική, σαν ένα διαστημόπλοιο να έχει μόλις προσγειωθεί στο λόφο του Λυκαβηττού.

Σημειώνω κάτι ακόμα εντελώς 90’s: Δεν υπήρξαν (όσο μπόρεσα να δω ή να μάθω, γιατί βρισκόμουν μπροστά καρφωμένος στο κάγκελο) κινητά να μας πρήζουν το…! Πιο σωστά, υπήρξαν τόσο-όσο να μην καταντά δυστοπικό.
Μετά από 1 ½ ώρα και μπόλικες στιγμές με ηχητική και συναισθηματική ποικιλία, άλλοτε πολύ έντονες (Τhe A Song, φανταστική εκτέλεση, μπορείτε να τη δείτε και στο video μας...) και άλλοτε υποτονικές (Damaged), άλλοτε ρυθμικές (Cop Shoot Cop) και άλλοτε μελωδικές (Sail on Through), ο Jason έφυγε όπως ήρθε: Αμίλητος, χειροκροτώντας εμάς και την μπάντα του. Ό,τι είχε να πει το είπε μουσικά άλλωστε, όπως έκανε πάντα!
Ευχαριστούμε την Goodheart τόσο για την επιλογή της μπάντας όσο και για το μέρος. Μας πήγε κάμποσα χρόνια πίσω και μας έδωσε (μαζί με τη μπάντα βέβαια) ευκαιρία να θυμηθούμε πολλά ωραία που μπορεί να μας βοηθήσουν και στο μέλλον…

Υ.Γ: Επειδή πρέπει να ακούγεται και η άλλη άποψη (και για να διατηρηθεί και μια ισορροπία στο site…) “ακούω” και την άποψη πως σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν υπέρ το δέον υποτονικός ο Pierce. Είχες (πιθανώς και οι ίδιοι οι μουσικοί του να το αισθάνονταν) την ανάγκη κάποια κομμάτι να έχουν λίγο μεγαλύτερη ένταση, λίγο περισσότερο τζαμάρισμα (το αισθάνθηκα πολύ στο Damaged), αλλά Pierce είναι αυτός. Space και gospel ερωτισμός, έτσι όπως τον θέλει αυτός.

Spiritualized Set List
Hey Jane
She Kissed Me
Shine A Light
The Morning After
Here it Comes (The Road) Let’s Go
Let It Bleed
The A Song (Laid In Your Arms)
Damaged
Sail on Through
Cop Shoot Cop
ENCORE
So Long You Pretty Things.

Photos/videos: v_era